Week 14: Heel Engeland Bakt Alles Aan. (En de Stonehenge met pap!)

Dag 92: 29-11-2018

Vandaag ga ik iets eerder naar school. Mijn begeleidster heeft mijn beoordeling ingevuld en gaat deze even toelichten. Het plan was dat ik er eerder zou zijn. Helaas zijn de bussen hier alles behalve betrouwbaar. Dan is er ook nog regen. Heel Engeland in paniek. Hele stukken van de route heb ik helemaal stil gestaan. Normaal duurt mijn busritje ongeveer 12 minuten, vandaag meer dan 25! Vreselijk. Toen ik uitstapte bij mijn halte ben ik rennend naar school gegaan. Ik maakte snel mijn spetterende ochtendfoto en rende naar het lokaal. Ik deed de deur open, liep het kantoortje in en toen bleek dat ik de eerste was. Net na mijn kwam de leerkracht haastend binnen. Mijn beoordeling ging heel goed en alles staat op groen. Kort daarna werd ik naar de supermarkt gestuurd. Niet met een groep kinderen, maar helemaal alleen. Van het klassengeld moest ik chocola gaan kopen. Bij de supermarkt twijfelde ik een beetje wat voor chocola. Er was namelijk alleen gevraagd om chocola. Maar die hebben ze hier in zo´n beetje elke vorm, in elke maat en met elke smaak. Het was voor de kookles, dus dan zal het wel gewoon melk chocola zijn. Bij terugkomst was het allemaal prima. Dus tijd voor de kookles. De chocola ging in een schaaltje de magnetron in. Ongeveer een minuutje later ging het deurtje van de magnetron open. Rook en vlammen kwamen uit het kleine apparaat. Het vuur was vrijwel meteen uit, maar de rook bleef maar komen. Toevallig hing er net boven ons hoofd een rookmelder. Met veel waaien en blazen is het ons gelukt om te voorkomen dat het alarm af ging. De kookles werd voorlopig even geschrapt van de weekplanning. We gaan wel gewoon weer verven met onze voeten.

The roof is on fire

Dag 93: 30-11-2018

Er zijn veel dingen waar ik snel hoofdpijn van krijg. Te weinig drinken, sterke geuren, net iets te warm weer, felle lichten en… lastige invalsters. Een net iets te vrolijk persoon dat graag dingen vraagt die je niet hoeft te vragen. Logische vragen. Drinkt het kind altijd uit deze beker? Nee. Alleen op dinsdagen als de zon schijnt. Ik heb geleerd dat er geen domme vragen zijn. Maar dan had je een dagje mee moeten lopen. Gelukkig had ik tussen alle regen toch nog een leuk vooruitzicht, mijn vader is dit weekend weer in London. Na school loop ik naar de bushalte, wil instappen, en dan hoor ik achter mij een kinderstem. Een leerling uit mijn klas gaat mee dezelfde bus in. Ze staat bekend in de klas om haar vrolijke lach en haar “Yeah” (een van de weinige échte woorden die ze uitspreekt). Na een paar haltes gaat ze met haar moeder de bus uit en zwaait lief. Bij thuiskomst doe ik alle gordijnen dicht, lichten uit en ga ik in bed liggen. Ik drink zo veel water als ik kan en probeer een klein dutje te doen. Maar dat kleine dutje veranderd al snel in een grote dut. Gelukkig schiet ik net wakker als ik een berichtje krijg. Mijn vader is nog maar een aantal metro stations van mij vandaan. Ik ruim snel mijn kamer op en doe mijn schoenen aan. Met mijn jas half om mijn ene arm loop ik alvast naar buiten. Richting de stoplichten en het metrostation. Ik steek over en dan zie ik ‘m al voorbij komen. Hij loopt snel en het verkeer werkt niet helemaal mee. Ik steek een klein weggetje over en tegelijk loopt hij exact de andere kant op. En dan loop ik naast hem. Hoi hoi. Daar ben ik weer. Snel naar de pub om even wat te eten en te drinken en daarna snel naar bed.

Je ruikt naar hoofdpijn, kun je a.u.b. weggaan?

Dag 94: 01-12-2018

Al een aantal weken waren pap en ik aan het overleggen wat we zouden gaan doen. London hebben we ondertussen al wel gezien. Dus we moeten het buiten de stad gaan zoeken. De Stonehenge, iets wat je eigenlijk wel gezien moet hebben en nog best wel in de buurt ook. Na wat onderzoek te hebben gedaan zijn we erachter gekomen dat het met de trein goed te doen is. Eerst de bus, dan metro, dan een trein, nog een trein, een bus en dan zouden we er moeten zijn. Het regent een beetje als we naar de bushalte lopen. Ik kom er op een vrij nare manier achter hoe deze bushokjes in elkaar zitten. Ze hebben namelijk een open onderkant. Waarom?! Welke idioot heeft dit bedacht. Een auto rijdt vol door een flinke plas water heen. Al het water uit die plas spettert omhoog en valt neer. In mijn schoenen. Ik moet het maar gewoon accepteren denk ik. Na een flinke treinrit kunnen we per bus naar de bijzondere groep stenen toe. In de bus krijgen we nog wat extra informatie. We komen aan bij het bezoekerscentrum en vanuit daar kunnen we een pendelbus nemen naar dit onofficiële wereldwonder. De Stonehenge zelf kun je vanaf het bezoekerscentrum niet ziet. Er is een soort bos voor gezet. In de verte kunnen we de stenen al zien. We lopen er een rondje omheen en dan komen we tot een bijzonder conclusie. De Stonehenge kan in adem genoemd worden met de Mona Lisa en de toren van Pisa. Het rijtje met bezienswaardigheden die je ooit gezien moet hebben, maar die bijzonder teleurstellen.

Kedeng Kedeng

Dag 95: 02-12-2018

Na een extra slaapje in de ochtend ben ik weer klaar om te gaan. Mijn vader komt deze kant op om zijn koffer hier neer te zetten. Stiekem stop ik er wat extra bagage bij. Nee hoor. Met toestemming heb ik zoveel mogelijk meegegeven. Vanuit hier zijn we naar het London museum gegaan met de metro. De weg vinden was makkelijker dan ik dacht. Ik ben er in het weekend met mijn zus en Stijn ook geweest, maar toen heb ik niet helemaal opgelet tijdens de route er naar toe. Maar we liepen goed. In het museum loop je door de geschiedenis van London. Sommige stukken zijn interessanter dan de ander en ook niet alles zit er in verwerkt. Maar zeker wel een leuk museum. Vanuit daar was het al weer tijd voor mijn vader om zijn koffer bij mij op te halen en richting het vliegveld te gaan. Ik ging klaar zitten voor een wedstrijd van PSV. (De eindstand heb ik niet meegekregen en dat wilde ik graag zo houden). Terwijl ik mijn hele dekbed ondergooi met een half pak appelsap bedenk ik mij ineens iets opmerkelijks. Er is namelijk iets vreemds aan de hand. Bijna elk weekend dat ik bezoek krijg gaat er een bekend persoon richting de hemel. Eerder al Charles Aznavour, Stan Lee en dit weekend Bush Senior. Het is maar goed dat ik hierna geen bezoek meer krijg…

Visite, visite.

Dag 96: 03-12-2018

Het is weer tijd voor de vrije maandag. Deze is iets anders dan de voorgaande maandagen. Ik sta vroeg op en begin snel te werken aan school. Als bevestiging dat ik mijn stage heb afgerond moet ik namelijk een Europass laten ondertekenen. De Europass is een officieel document van de Europese Unie waarin allemaal aangeleerde vaardigheden staan van deze stage. Bijvoorbeeld mijn Engels. Iemand van mijn school zet dat allemaal in elkaar en dat stuurt ze dan terug. Tijdens het controleren van dit bestand voelde ik me een beetje duizelig. Dus ik deed het raam open voor frisse lucht en ging even in bed liggen. Heel even maar, tot ik me weer beter zou voelen. Ik moet u mededelen dat dat helaas niet helemaal gelukt is. Een kleine twee uur later schoot ik wakker. Ondertussen was het gaan regenen. Mijn raam stond natuurlijk nog open. Genadeloos had de regen zich verspreid over heel mijn vensterbank. Ik heb geluk dat de regen niet iets verder kwam. Want recht onder mijn vensterbank staat onder andere mijn Playstation. Reden genoeg om die dus even snel op een andere plek te zetten. En omdat ik verder niks nuttigs heb gedaan vandaag wil ik deze dag afsluiten met wijze woorden over educatie.

Education is the most powerful weapon which you can use to change the world -Nelson Mandela.

Dag 97: 04-12-2018

Paniek in de ochtend! Ik kwam aan op mijn stage terwijl mijn collega’s liepen te ijsberen door het lokaal. De directrice van de school en een bestuurslid van de scholengemeenschap komen een inspectie rondje lopen door alle klassen. Om te kijken of er extra hulp nodig is, of dat er juist teveel hulp is in verhouding tot de leerlingen. Een aantal minuten voordat ze bij ons in de klas zouden komen kregen we een te horen dat ze niet meer zouden komen. Alle stress en paniek was dus voor niets. Maar niet getreurd, er is nog meer paniek. In de kantine hing er ineens een lijst van klassen die een kersttafel moeten verzorgen. En wie stond er boven aan de lijst? Juist ja, onze klas, Red Class. De gehele kersttafel moest vol liggen met hapjes en drankjes. Na 11 uur. Snel met de kinderen naar de supermarkt dus. In de supermarkt was er een klein meningsverschil. Gaan we voor een gezonde kerst? Of geven we chocoladecake en snoepjes als lunch. Laten we het dan maar combineren! Soepstengels, hele zoete cake en groentesoep. Natuurlijk lag er ook een overdosis aan chocola en snoep, want overgewicht krijg je hier niet zomaar! De ‘Lunch’ ging heel goed en iedereen heeft er van genoten.

Chronische honger.

Dag 98: 05-12-2018

Vandaag is alweer de laatste keer dat ik mee mag naar het centrum van het kerstfeest. We gaan weer met de vaste mensen en het gaat steeds soepeler. Als we aan komen rijden bij het parkeerterrein staat er een man in een geel hesje de drukte om te leiden. Je zou toch denken dat wij dan op een van de invalideplekken mogen gaan staan. Maar daar staat al iemand. Met zijn auto dwars op 2 plekken staat hij kerstbomen in te laden in zijn hele grote auto. En na even goed kijken ontdekken we dat hij of zijn vrouw helemaal niet invalide is. ‘Laat mij maar even’. Een van onze lieve collega’s loopt er op af en vraagt waarom zij in hemelsnaam op een invalideplek staan. De man zegt dat we maar even geduld moeten hebben, hij is bijna klaar en hij vindt zelf dat hij niet zo heel erg in de weg staat. Zeer geduldig wachten wij af tot de man eindelijk weg is. Hij rijdt langs ons af en allemaal geven wij hem een vieze blik, gewoon, omdat het bijna kerstmis is. Ik ben helemaal vergeten dat het vandaag pakjesavond is. Ik heb vrij weinig mee gekregen van het hele Sinterklaas gedoe. Geen sinterklaasjournaal, geen intocht, geen cadeaus. Tijd om mezelf dan toch maar even te verwennen. Ik ga hamburgers maken. Ik heb alles in huis. In het kader van de zwarte pieten discussie heb ik voor een nieuw soort broodje gekozen. Met muziek op mijn oren ruik ik ineens een brandlucht. Ik draai de hamburgers om en roer door mijn aardappelen. En dan zie ik ineens rook verschijnen. In mijn ooghoek zie ik dat mijn twee hamburger broodjes zwarter zijn dan piet tegenwoordig is. Snel zet ik het broodrooster apparaat uit en gooi ik de broodjes weg. Ik zet de ramen en deuren open en begin te wapperen met iemands post. Na een paar minuten leek de rook redelijk weg en was het weer veilig in de keuken.

Goh, wat spreekt u vloeiend onzin! -Mijn collega tegen de vervelende man op de parkeerplaats.