Week 10: Een uitermate moeizame week.

Dag 64: 01-11-2018

Een nieuwe maand, een nieuwe dag en ook weer een nieuwe blog. Terwijl ik aan het typen ben hoor ik een ambulance voorbij vliegen, gaat het uiterst irritante piepje van de wasmachine af en staat de Poolse muziek van mijn buurman net iets te hard. Ik ben ontzettend overprikkeld. We gaan het toch even proberen. In de vroege ochtend ging mijn wekker niet af. Ik moest wat haasten en vergat daardoor van alles. Mijn rugzak lag op het bed te wachten totdat ik terug zou komen, mijn haren waren nog nat en in mijn mondhoeken zat een driedubbele laag tandpasta. Ik rende de deur uit totdat ik me al die dingen realiseerde. Ik pak wel een bus later, dacht ik. En terwijl ik mijn leven op orde wilde krijgen werd er op de deur geklopt. Een huisgenoot was vergeten brood uit te leggen en snapte de magnetron niet. Snapte. De. Magnetron. Niet. Hoe kan dit nou weer. Het is 2018. De magnetron is toch echt wel een van de simpelste dingen. Maar goed. Terwijl ik Meneer appelflap help met de magnetron zie ik dat mijn bus bijna vertrekt. Heel handig, zo’n bus app. Ik kan precies zien hoe laat de bus er is. Het enige minpuntje is dat de app niet altijd de goede tijden aangeeft. Ik stond bij de bushalte. Maar de bus nog niet. Na enige tijd te hebben gewacht was hij er dan eindelijk. De chauffeur keek wat chagrijnig en zei geen goedemorgen terug. Snap ik ook wel hoor. Niet iedereen is een ochtendmens. Terwijl ik binnenloop bij mijn stage wordt er, naast mijn vaste ochtendfoto, een IPad in mijn gezicht geduwd. “Diversiteit”. Ik heb iets meer informatie nodig ben ik bang. Van ieder lid van de staf die een andere taal spreekt wordt er een filmpje gemaakt waarin ze een zin zeggen in hun eigen taal. “Goedemorgen, ik ben Jorre en ik spreek Nederlands.” Dat was de zin. Maar omdat ik deze ochtend alleen nog maar Engels heb gepraat gaat het allesbehalve vlekkeloos. Na een korte warming up is het dan eindelijk gelukt. Verder verliep deze dag vrij snel en leek de tijd voorbij te vliegen. Morgen weer een nieuwe dag, en dan hopelijk met een betere start.

#Opstartproblemen

Dag 65: 02-11-2018

Vandaag is de grote dag. Het is niet alleen bijna weekend. Maar dit is ook de dag die de boeken ingaat als de dag waarop dan eindelijk mijn verwarming wordt gemaakt. De loodgieter en mijn huisbaas zullen tijdens mijn stage gaan sleutelen. En ja hoor. Bij thuiskomst is het niet alleen weekend. Er is nog iets heel speciaals aan de hand. Ik doe mijn deur open en het lijkt even alsof ik een tropisch regenwoud in loop. Er hangt een hele sterke citroengeur en de verwarming heeft heel de dag vol open gestaan. Dit was dan ook weer niet de bedoeling. Ik hoef geen nieuwe ijstijd. Maar zo warm hoeft het van mij ook weer niet. Mijn bed staat wat scheef, mijn tapijt ligt half omgerold en mijn wc is ineens brandschoon. Terwijl ik door mijn kamer loop zie ik ineens iets ergs. Een mini-misdrijf. Ik ren naar de rand van mijn bed. Mr. Bubbles, het zeehond knuffeltje dat ik heb gekocht voor Eline ligt op zijn rug op de grond. Het staart voor zich uit en lijkt op de grond te zijn gegooid. Vanochtend lag hij nog zo vredig op bed. Na een korte reanimatie lag hij weer onder de dekens op te warmen en bij te komen van de schrik. Ik ging ondertussen naar de sportschool. Ik tikte de 6.5 km aan en ik was nog niet moe, toen er ineens idee door mijn hoofd schoot. Ik wil de halve marathon van Eindhoven gaan rennen. In oktober 2019 is iedereen van harte welkom om mij aan te komen moedigen. Dat duurt nog even, maar je kunt het maar alvast in je agenda hebben staan. Ik ga nu even bijkomen in de gigantische hitte. Want mijn kamer is nog niet echt afgekoeld.

Het is ook nooit goed…

Dag 66: 03-11-2018

Op de verpakking van mijn eieren staat dat ze tot vandaag goed zijn. Er zitten nog 4 eieren in en ik vind het natuurlijk zonde om ze weg te gooien. Ik heb nog niet echt honger, dus ik wacht heel even. Ik val weer in slaap en word rond de middag opnieuw wakker. Nu heb ik al iets meer honger. Ik combineer mijn ontbijt en lunch en ik maak van 4 eieren een heerlijke pan roerei. De deur vanuit de keuken is een stukje zwaarder dan de deur naar mijn kamer. Dus ga ik altijd met mijn rug tegen de deur hangen. De eerste deur ging soepel en ik liep in een keer door de deur. Maar omdat ik tegen de 2e ook zo ging hangen als tegen mijn keukendeur viel ik heel hard door de deur. Mijn roerei viel wonderbaarlijk op de 2 boterhammen die ernaast lagen. Terwijl ik in bed ga liggen hoor ik geritsel bij het raam. Het was mijn lieve harige viervoetervriend. Hij liep wat rondjes en dronk wat water. En toen kwam ineens Meneer de huisbaas het huis binnen. Ik herinnerde mij dat hij me nog even wilde spreken over de verwarming, dus hij kon elk moment aankloppen. Het vervelende aan deze situatie? Ik mag geen huisdieren op mijn kamer hebben. Dat kan nog wel is vervelend uitpakken. Ik wilde de kat zo snel mogelijk uit mijn kamer lozen. Maar er waren 4 mannen rond het huis aan het lopen. Voorzichtig deed ik mijn raam open om Watson naar buiten te werken. En toen stond hij daar, de huisbaas keek mij recht in mijn ogen aan. Hij zei goedemorgen en liep weer verder. De kat was hem niet opgevallen. Watson was besloot om binnen te blijven en om heel hard te gaan roepen. Ik bleef hem maar koekjes voeren, in de hoop dat hij stil zou zijn. Hij had er genoeg van en vloog het raam uit. Niemand had iets gezien. En niemand krijgt dit te weten. (Buiten iedereen die dit leest).

Miauw

Dag 67: 04-11-2018

Ik doe twee boterhammen in de toast-machine terwijl ik ondertussen een fris glaasje appelsap inschenk. Ik merk een vreemde geur op. Ik heb mijn oortjes in, dus hoor ik vrij weinig van wat er allemaal in de keuken gebeurt. Terwijl ik me omdraai zie ik dat mijn toast niet langer de vorm van een boterham heeft. Pikzwart en het lijkt steeds verder af te brokkelen. Ik probeer de zwarte plakjes er met een soort barbecue tang uit de toaster te halen. Het klonk voor mij eigenlijk wel logisch. Maar als ik dit zo schrijf begint het meer en meer duidelijk te worden waarom dit niet werkte. De tang was zo stroef dat ik de toast tot twee keer toe kapot kneep. De steeds kleiner wordende stukjes vallen verder naar onder en ik verbrand keer op keer bijna mijn vingers. Ik besluit om het zooitje even af te laten koelen en er dan daarna heel hard mee te gaan schudden. Ik draai de machine ondersteboven en op dat moment komt er een hele hoop aan ellende uit. Meer dan drie eeuwen (!) aan stof en as kwam uit het apparaat geschoven. Nadat ik de hele stofhoop in de prullenbak heb gewerkt heb ik wel een dutje verdiend. Ik ga op bed liggen en na een klein minuutje ben ik weg. Ik word wakker en verbaas me over hoe lang ik geslapen heb. Ik ga geen cijfers noemen, maar het was bijna tijd voor avondeten. In de oven lagen stukjes kip en krulfrietjes. En dan weet ik wat u denkt. Zal hij dan niks hebben geleerd van deze ochtend? Nee dus. Ik wil de ovenplaat leeghalen met een spatel. Het bord hangt onder de plaat, zodat ik alles op kan vangen. Maar bij het schrapen gaat het fout. De bovenkant van mijn hand komt tegen de oven aan en ik laat het hele gebeuren op de grond kletteren. 2 seconde regel! Dus in principe kan ik de frietjes nog eten. Het hele tafereel ziet er triest uit. Een gloeiende oven. Frietjes en stukjes gepaneerde kip die niet meer eetbaar zijn. Het is een nachtmerrie. Uiteindelijk heb ik alles op een bord gegooid. Een halve fles ketchup en mayonaise erover gegooid en helemaal platgestampt.

Want ik eet ’t toch allemaal in een keer op! -Ronald Goedemondt.

Dag 68: 05-11-2018

Er gebeuren de meest vreemde dingen in deze prachtige stad. Maar vooral op mijn kamer. Ik dacht namelijk dat ik een douche had op mijn kleine badkamertje. Sinds deze ochtend ben ik erachter gekomen dat het een soort uitschuifbaar bad is. Zonder dat je het uit hoeft te schuiven, dat dan weer wel. De douche overstroomt langzaam, mijn voeten staan ineens onder water en ik zie het water steeds bijna over het randje van mijn douche gaan. En het lijkt eigenlijk wel alsof het niet kan overstromen. Totdat ik uit de douche stap. Mijn, normaal droge, douche matje is ineens doorweekt. Ik zet mijn voet in een soort modderachtige bodem. Door een schrikreactie spring ik terug in de douche, waardoor ik bijna onderuitga. Ik kijk naar de vloer van mijn badkamer en alles is droog. Mijn matje heeft me gered. Hij heeft als een spons al het water opgezogen. Mijn poging om hem op te tillen was dan ook geen goed idee. Loodzwaar en doorweekt laat ik het snel weer vallen. Mijn broek nat, sokken nat en heel mijn kleine badkamertje ligt alsnog vol met water. Wat een start van je maandag. Van een collega heb ik gehoord dat ze in mijn straat een winkeltje hebben waar ze hele lekkere koekjes hebben. Het blijkt een soort apotheek te zijn en de koekjes zijn een soort energie repen. Daar heb ik natuurlijk niks aan, want energie heb ik meer dan genoeg. Er valt mij iets vreemds op in de winkel. Ik sta al een paar minuutjes rond te kijken er ik heb nog geen medewerker gezien. De winkel is niet supergroot, je kunt heel de ruimte zien. En toch is er nergens personeel te bekennen. Heel vaag en vooral vet ongemakkelijk. Voordat er iets raars gebeurd ben ik maar snel naar buiten gegaan. Elke keer als ik er nu langsloop zie ik niemand staan. Wat een vreemde bedoeling.

Help yourself.

Dag 69: 06-11-2018

Vanochtend heb ik te horen gekregen dat ik mee mag naar “Crews hill” wat het is en wat we er gaan doen? Ik heb geen enkel idee. Toen ik het vroeg werd mijn vraag een beetje weggepraat. Maar ik ben uitgekozen om mee te gaan! Met gemixte gevoelens natuurlijk. We gaan met een busje naar deze mysterieuze plek toe. De vaste leerkracht rijdt en heeft geoefend, zegt ze. Ik ben zeer benieuwd, morgen lezen jullie er wellicht meer over. Dan iets totaal anders. Misschien bent u niet geïnteresseerd, ga dan vooral door naar de volgende dag! Maar ik kreeg vandaag een mailtje dat ik ben uitgenodigd voor een feestje waarbij het nieuwe album wordt uitgebracht van mijn favoriete band, Imagine Dragons. Het mailtje is in het Frans, en het feestje in Parijs. In mijn beste Frans lees ik wat er staat en hieruit kan ik concluderen dat het aanstaande donderdagavond al is. Ik mag het land natuurlijk niet uit, anders ben ik mijn gehele beurs kwijt. Ik besluit terug te mailen, je moet natuurlijk even laten weten dat je er niet bij kunt zijn. Achteraf blijkt dat ze die avond zelf in Amerika waren voor een optreden. Wat er in Parijs zou gaan gebeuren weet Joost misschien, maar ik heb geen idee. Ik ben in ieder geval blij dat ik hiervoor niet mijn beurs op het spel heb gezet.

Centjes Centjes Centjes -Meneer Krabs (Spongebob)

Dag 70: 07-11-2018

Today is the day! Ik mag mee op een mini schoolreisje. Nu we bijna in het busje zitten lijkt het me toch wel tijd om even te vragen waar we dan precies naartoe gaan. Het is een soort tuincentrum vol me kerstspullen. Er zou een schaatsbaan zijn, je kunt op de foto met de kerstman en er is nog veel meer te doen. Schitterend! Er zijn vier volwassenen en vier kinderen mee. We komen aan en gaan eerst wat drinken in een klein koffietentje. Het is allemaal net wat te klein en dan zijn we ook nog met 3 rolstoelen. Een aantal omgegooide stoelen later zaten we om even wat te drinken. Het werd na ongeveer 10 minuten toch iets te lawaaierig en we besloten naar het kerst gebeuren te gaan. Overal waren lichtjes, kerstbomen en heel heel heel veel versieringen voor in de boom. Ze hadden er zo veel dat alles op kleur ingedeeld was. Vrij belachelijk, maar wel leuk. We lopen een rondje en dan zien we dat nog niet alles klaar is. Normaal is er een heel gedeelte voor kinderen, maar dat staat nog in de steigers. Ze weten niet wanneer het open gaat en het ziet er niet echt uit alsof ze snel klaar zijn. Wij vervolgen onze route door het centrum. Niet iedereen heeft begrip voor de situatie. Rolstoelen nemen nou eenmaal iets meer ruimte in beslag dan een normaal persoon. Daar valt hier dan nog wel over te discussiëren, gezien het aantal Engelsen met overgewicht, maar dat laten we maar even zitten. Ik vind het een beetje raar en zelfs wel pijnlijk om te zien hoe erg mensen kunnen staren naar een kind in een rolstoel. En dan kijken ze natuurlijk niet om te kijken hoe het gaat met het kind. Maar de kinderen werden gewoon op een vervelende manier nagekeken. En wij als begeleiders natuurlijk ook. De leerkracht ziet mijn verbazing en zegt dan:

Die starende ogen? Je went er ooit wel aan…