Week 11: Chocoladepepernoten! (Mede mogelijk gemaakt door Mam&Mark)

Dag 71: 08-11-2018

Ik wil uiteraard de onhandige lijn doorzetten deze week. Dingen net niet goed doen? Laat dat maar aan mij over! Het eerste probleem van de dag. Ik koop altijd twee broden per keer, zodat ik nooit zonder zit. Zodat.ik.nooit.zonder.zit. Is dat nou zo moeilijk? Ik word wakker, wil brood uit het kastje pakken en wat denk je. Spoorloos. Mijn penvriend Peter R. kon het zelfs niet vinden. Dus ik loop heel vrolijk naar de winkel om even wat brood te halen. Ik zie verse broodjes. En dat is natuurlijk luxe, vergeleken met mijn standaard boterhammetjes met honing. Ik pak een heerlijk broodje met zo’n fantastisch onhandige tang. Ik heb mijn plastic zakje klaar om daar mijn broodjes in te deponeren. Wat kan er nog fout gaan? Wat kan er nog fout gaan?! Blijkbaar heeft dit schijt zakje geen bodem. Dat is wat er fout kan gaan. Mijn lekkere verse broodjes vallen recht door het plastic zakje heen, op de vieze vloer. Gelukkig is er geen personeel in de buurt. Dus ik pak snel 2 broodjes met mijn handen. En leg deze in een zakje dat het wel doet. Dat vieze broodje dat op de grond heeft gelegen leg ik snel terug tussen de andere broodjes. Dat heeft toch niemand door. En het is ook nog eens goed voor de weerstand! Na mijn stage ga ik even naar de sportschool. Mijn schoenen, flesje water, handdoek, ik heb alles in mijn tas zitten om te gaan sporten. Het is heel druk op de weg en er lopen veel mensen op straat. Ik stap trots de deur uit, ik ga weer even lekker sporten. Schouders recht, borst naar voren en… gulp open. Echt serieus? Gelukkig heb ik het al snel door, na ongeveer 10 minuten lopen voelt het wat frisjes. Tsja. Dat komt in de beste families voor, denk ik?

Koekoek.

Dag 72: 09-11-2018

Vandaag is het de grote dag! Mijn lieve moeder en haar Mark komen aan in deze mooie stad. Ik mag iets eerder weg van mijn stage, waardoor ik precies op tijd op het station kan zijn. Ik had namelijk aan mijn moeder laten weten dat ik het niet zou halen, zodat ze mij als verassing ineens wel zou zien staan. Super goed idee. Iets mindere uitvoering. Ik race naar het station. Zij zouden er namelijk bijna tegelijk aankomen. Op een gegeven moment ben ik de verbinding met Mark kwijt. Ik zit namelijk in het ondergrondse gedeelte van de metro. Als ik aankom op het station ren ik als een gek naar de plek waar de treinen aankomen. En dan zie ik een berichtje binnenkomen. “We hebben bus tickets”. En laat de bus er nu net ongeveer een dik uur langer over doen dan de trein. Maar ze zijn nog niet vertrokken. Ik sta er dus al. Ongeveer 2 uur te vroeg op een ijskoud station. Eerst zit ik in de grote hal, waar het ongelofelijk hard waait. Ik had mijn laptop mee, dus ik kon wat aan school werken. Maar met die kou was het bijna niet te doen. Ik besluit te verplaatsen naar een bepaalde fastfoodketen met een grote M. Daar is het lekker warm en ze hebben 2 uur lang niet doorgehad dat ik niets besteld heb. Super. Ik sta beneden klaar bij de metro. En dan ren ik snel naar boven de hal in. Ik zie ze van een afstandje al aan komen lopen. Ik loop er rustig op af en vraag heel geïnteresseerd: ‘Kunt u het vinden?’ Mam schrikt een beetje en dan draait ze toch weer bij. We snellen naar de metro. Mijn gasten hebben beide honger, en dat is dan natuurlijk mijn kans om de gastheer uit de hangen. Ik trek een zakje M&M’s open als voorgerecht. Als we aankomen bij mijn huis laat ik mijn kamer even zien. Ze zijn positief verbaast over het feit dat ik het nog best goed heb. Dat zei ik toch al mam! Dan zijn ze nu toch eindelijk gerustgesteld. We eindigen via de Fish and Chips in de pub. Daar is het karaokeavond. Gelukkig hebben wij niet meegedaan. Ik mag er verder geen beelden van delen van mijn mams. Maar ik heb audiobeelden op aanvraag van een, waarschijnlijk dronken, vrouw die Man in the mirror zingt. Hilarisch uiteraard.

Surprise, Surprise!

Dag 73: 10-11-2018

Deze nacht heb ik voor het eerst met oordoppen ingeslapen. Ik word namelijk een aantal keer per nacht wakker, en ik denk zelf dat dat aan de vele geluiden van de straat ligt. En dan rond een uur of 4 schrik ik wakker. Er zit een dopje niet op de goede plek. Hij zit zover in mijn oor dat ik hem er zo snel niet uit krijg. Super eng, super donker. Ik ren naar de spiegel en doe de lichten aan. Na wat gepiel heb ik het stomme ding er een soort van uitgewipt met een klein dingetje. Het zat bij de dopjes, ik weet niet precies wat het is, maar het werkt wel. Mijn moeder en Mark willen er graag een actieve dag van maken, dus we hadden al vrij vroeg afgesproken. We lopen het vaste rondje en uit het niets lopen we ergens links waar ik normaal rechts ga. Geen probleem, zo flexibel ben ik dan ook wel. En dan lopen we ineens tegen een herdenkingsdienst aan. Beelden komen op de site te staan. Na een flink rondje begint de honger te komen. We eten een broodje tegenover de Westminster Abbey. Vechtend met hongerige duiven is het een hele strijd om normaal te eten. En dan is het natuurlijk kenmerkend dat mijn moeder een deel van haar eten laat vallen. Wat heb ik dat toch gemist. Mijn knoeiende moeder. Het stukje tomaat heeft de grond nog niet geraakt of er cirkelen al bijna duizend duiven omheen! Duizend! Stel je dat is voor. Via de kerstafdeling van Harrods komen we terecht op Oxford Street. De grootste winkelstraat van London, super toevallig! Het regent gigantisch hard en we lopen verschillende sportwinkels in voor Mark. En dan is daar ineens onze redder. De pizza hut! Heerlijk. En heel toevallig: een aantal jaar terug heb ik hier ook al met mijn moeder gegeten.

Coinkiedinkie- Iets wat mama vaak zegt, niemand weet waarom <3

Dag 74: 11-11-2018

In de metro richting het centrum begint mijn moeder over Camden Market. Mark laat alles heel rustig langs zich af gaan terwijl hij een spelletje speelt. Het kwam erop neer dat mams wel een keer naar Camden wilde gaan. Super toevallig. “The next station is, Camden Market”. Redelijk verbaast stappen we met z’n drieën uit. Heel impulsief, maar wel gezellig. Een iets te enthousiaste verkoper komt naast mijn moeder staan terwijl ze even staat te kijken naar een tas. Hij probeert een praatje te maken. Maar dan ben je bij ons aan het verkeerde adres. Wij, mama en ik, willen gewoon even kijken. Zonder een bemoeiende verkoper. Dus we lopen door. In het Natural History Museum lopen we weer een rondje. We doen een rondje langs de opgezette dieren, drinken even wat en gaan dan met de hele mooie roltrap omhoog. En vervolgens met de trap weer naar beneden. Avondeten deden we bij Nandos. Een van de betere kiprestaurants. We moesten wel even wachten voordat we aan tafel konden. Maar toen de serveerster Mark zijn achternaam probeerde te roepen waren we aan de beurt! Fen Laishoet?! Ja… bijna goed Mevrouw. Het bezoek slaapt een klein stukje verderop, 3 metrohaltes verder. In de avond lig ik bij te komen op bed met een meer dan volle maag. En dan krijg ik een foto van mijn moeder doorgestuurd. Een bed vol met halflege verpakkingen. Maar dit is wel van 2 avonden! Logisch ook, van al dat gewandel krijg je natuurlijk enorme honger.

Hungry + Angry = Hangry

Dag 75: 12-11-2018

Vroeg in de morgen schiet ik wakker. We zouden rond half 10 afspreken. Dan zouden ze de koffers op mijn kamer zetten en dan gingen we de stad in. Maar ze waren iets eerder dan ik dacht. Terwijl ze onderweg waren sprong ik snel onder de douche en schoof ik mijn ontbijt naar binnen. Ik gaf wat spullen mee, zodat mijn koffers iets minder vol zitten op mijn weg terug. Ik had goed gecheckt of mijn ramen dicht waren en toen waren we klaar om te gaan. We nemen een keer de bus de andere kant op. Dat schijnt sneller te zijn naar het Paleis. Mam en Mark vinden het prachtig om in een dubbeldekker bus te zitten. Terwijl dit voor mij nu een gewoonte is geworden. En op dat moment realiseer ik me toch wel hoeveel geluk ik heb dat ik elke ochtend in een dubbeldekker mag zitten! We rijden langs mijn stage en krijgen een heel stuk van Barnet te zien. We beginnen de ochtend bij Buckingham Palace, voor de wisseling van de wacht. Het is enorm druk. Rolkoffertjes mochten niet in het gebied rond het paleis komen en overal stond politie. Het was een iets groter evenement dan ik had gedacht. Een groep paarden kwam langs, een groep mannen in grijze pakken en 2 dweilorkesten. De twee groepen stonden tegenover elkaar. En een groep begon te spelen. Ik keek mijn bezoek aan, pakte mijn telefoon en schoot in de lach. Ze speelde Thriller! Waarom zouden ze dat nou weer doen? Aan humor geen gebrek tijdens het filmen van dit gebeuren. Mark bleef grapjes maken en moeders bleef zeggen dat als ze er doorheen praatte, je het toch niet zou horen. Nou ja, wel dus. We lopen nog een laatste rondje door het centrum en besluiten dan om de koffers op te halen. Alles verloopt soepel en we zijn bijna op de plek waar ze op de bus stappen. Zoals elke keer heb ik nu weer een beetje moeite met het uitzwaaien. Gelukkig zie ik iedereen snel weer en ben ik thuis voordat de feestdagen beginnen! Het was een superleuk weekend, waarin ik nog veel meer van London heb gezien!

Time flies when you’re having fun

Dag 76: 13-11-2018

Dit weekend heb ik vrij weinig gedaan wat te maken heeft met huishouden. De stapel was is hoger dan de wasmachine en mijn koelkast is ontzettend leeg. Vanochtend had ik water als ontbijt. Maar gelukkig zijn er hier bijna meer supermarkten dan inwoners. De bussen zijn hier de laatste tijd later dan normaal. Blijkbaar wordt er hier aan de weg gewerkt, en niet zo’n beetje ook. Het hele stuk voordat de bus bij mijn halte komt ligt bijna overal de weg open. Tel dat op bij het feit dat het eigenlijk altijd wel druk is, en je hebt bussen die veel te laat komen. Gelukkig ben ik precies op tijd en klaar voor de dag. Met een paar stagekinderen gingen we op pad naar de supermarkten. Tussendoor kon ik even snel een fatsoenlijke lunch scoren. Een zacht broodje met kip en pesto. Een klein beetje warmer geworden dan de bedoeling was, maar zeker beter dan niks. Tijdens ons rondje door de winkels zag ik overal een soort zelfde soort elf hangen. Ik vond hem er vrij eng uit zien, maar hier blijkt het een soort traditie te zijn. Het was een soort mensentorso met extreem lange armen en benen en een kindergezicht waar je nachtmerries van krijgt. Ik voel me achtervolgt door deze elfenbende. Als ik het emotioneel aan kan neem ik zo´n elfje mee naar Eindhoven. Even verder naar een ander probleem. Pools eten. Mijn Oost-Europese huisgenoot vindt het heerlijk om dingetjes te bakken. En dan het liefst voor heel het huis. Dit keer heeft hij een soort donkerzwart brood vol met zaden en pitjes. Daar hoorde dan Poolse kaas op. Ik had net gegeten, dus ik kwam er goed mee weg. Maar even later stond hij aan mijn deur. Ik zei dat ik het even zou proeven. Het brood proefde als een baksteen van modder en rubber. De kaas die erop moest was roomkaas met brokjes. Normaal zou je het weggooien maar in Polen eten ze dat op. Wie dat heeft bedacht, nou ja, die kan beter stoppen met koken

Rare jongens, die Polen.

Dag 77: 14-11-2018

Het is alweer woensdag. Ik schiet vlak voor mijn wekker wakker en zoek mijn bril. Mijn raam staat op een kiertje en er waait een ijzige kou naar binnen. Ik doe mijn dagelijkse ritueel, check de bus app en ren naar de halte. Dan staat er ineens dat mijn bus vertraging heeft. En nog meer vertraging. En nog 5 minuten vertraging. Ik schrik enorm en zie dat mijn bus er pas om 9 uur is. Ik moet om 9 uur op mijn stage zijn. Ik ren snel terug naar mijn kamer en zoek tussen al mijn rotzooi naar het nummer wat ik moet bellen als ik te laat ben. Ik wilde het al weken in mijn telefoon zetten, maar ik ben nog niet 1 keer te laat geweest. Ik besluit op internet het nummer op te zoeken. Dit duurt me te lang. Ik kom in een keuzemenu en krijg na ongeveer 30 keuzes dan eindelijk de man te spreken die ik moet spreken. Hij begrijpt het en zegt dat ik rustig aan moet doen. Wat een raar advies. Ik ben al te laat en hij wilt niet eens dat ik nog meer ga haasten. Prima. Vol stress zit ik me op te winden in de bus. Ik roep nog net niet naar de chauffeur dat ‘ie gewoon gas moet geven. Ik ren mijn stage binnen en dan ziet mijn leerkracht me staan. “Jij was toch later?” Excuus, excuus. Ik was uiteindelijk maar 5 minuten later dan toegestaan. Dat was blijkbaar totaal niet erg. Gelukkig maar. Eenmaal weer thuis na een flinke dag stage gaat het stressen weer verder. Ik probeer aan school te werken, maar Word, het programma waar ik alles in type, werkt niet mee. Haperen, dingen aanklikken die ik niet aanklik en zelfs mijn bestand niet goed opslaan. Voordat ik mijn laptop door vieren breek kijk ik even op mijn telefoon. Ik zie een schattig filmpje van Fynn voorbijkomen. Hij was nog lief en klein op het filmpje. Nu nog steeds heel lief, maar iets minder klein. Om te kalmeren heb ik een mapje gemaakt met foto’s van Casper en Picasso, de katten, en van Fynn. Ik ben zen.

Het beste kalmeringsmiddel heeft een vacht en 4 poten.