Week 12: Een slaperige kerstweek mét rendieren.

22 november 2018 - London, Verenigd Koninkrijk

Dag 78: 15-11-2018

Het is al weer donderdag, dat betekend dat mijn vorige bezoek nu al bijna 4 dagen weg is en mijn nieuwe bezoek morgen weer op de stoep staat. Wat heb ik het toch zwaar. Al die lieve lieverds die langskomen in deze mooie stad. Laten we er maar vanuit gaan dat ze ook een beetje voor mij komen. Deze stagedag was er eigenlijk een zoals alle anderen. Maar ik begin de laatste weken wel wat meer waardering te krijgen. Waar ze eerst nog vrij zuinig omgingen met het zeggen van dankjewel. Krijg ik nu eigenlijk bij alles een welgemeende “Thank you” te horen. Ook vragen ze wel eens aan me of ik niet veel liever wil blijven. En er worden regelmatig grapjes gemaakt over dat ik terug moet komen als ik de jackpot win. Dat maakt het allemaal wel nog leuker. Bij thuiskomst besluit ik om even snel een paar dingen te wassen. Zo ook mijn beddengoed. De wasmachine gaat aan en dan realiseer ik me ineens. Oeps. Ik heb mijn andere spullen al meegegeven. Ik blijf hopen dat het snel opdroogt. Ik zwaai er mee door de kamer alsof ik een vlaggenzwaaier ben. Ik ga op bed staan en wapper ermee als vrouw Holle met haar kussentje. Ik moet iets. Ik leg het hele gebeuren over mijn verwarming. Dit alles gebeurd rond een uur of 8, na het avondeten. U begrijpt de totale paniek. Ik check om paar seconde of het nu al wel droog is. Maar helaas, vlak voordat ik wil gaan slapen is het nog veel te vochtig. Met het beddengoed aan de lamp en deur val ik in slaap. Midden in de nacht word ik wakker. En toen was het wel ineens droog! Nondeju. Ik ben gewoon opgelicht. Dan niet he.

Is it weekend yet?!

Dag 79: 16-11-2018

Een onrustige nacht, zo kun je het wel noemen. Ik sta snel op en zorg dat ik vroeg bij de bushalte sta. Het gaat een lange dag worden, dat weet ik al. Vanavond rond 10 uur landt mijn lieve vriendin in deze mooie Britse hoofdstad. Bij binnenkomst blijkt het dat ik niet de enige ben die slecht heeft geslapen. Ik zie en hoor veel mensen gapen. Iedereen is moe en toe aan weekend. Deze dag lijkt langzamer te gaan dan de normale dagen en elke minuut heb ik meer zin om even een dutje te doen. Niet zo gek dus dat, als ik in de kantine even mijn ogen dichtdoe, ik kort daarna wakker schrik. Een vrouw tegenover me ziet alles gebeuren en moet hard lachen. “Oye Sleepy!” hoor ik vanaf de andere kant. Tijd om naar huis te gaan… Ik zie mijn bed en val bijna meteen in slaap. Heel even een kort dutje dan maar. Vanavond speelt het Nederlands elftal weer, dus ik wil op tijd weer uit de metro zijn. Dan kan ik zoveel mogelijk van deze belangrijke wedstrijd zien. Ik heb gegeten, gedoucht, zie er netjes uit en ik ben klaar om te gaan. Omdat er in de avond ongeveer de helft minder bussen rijden ga ik heel hard lopen naar het metro station. Op het treinstation koop ik een kaartje, stap in en zet het voetballen aan. Ik kan nog net zien hoe het Nederlands elftal wint. Bij het vliegveld ren ik naar boven en ga ik zitten wachten achter een hele grote kerstboom. Vorige keer was ik net te laat, nu ben ik iets te vroeg. Ik zit te wachten als er naast mij een vrij geurende man komt zitten. Hij zit wat aan zijn neus, kijkt om zich heen en krabt dan heel hard aan zijn eigen rug. Dat was de druppel. Ik ga wel even staan. En dan komt ze daar ineens aangelopen. Allebei redelijk slaperig reizen we terug naar huis. Voor het idee hebben we nog een film opgezet. Maar voor alle voorstukjes lagen we al te slapen.

Sleepy

Dag 80: 17-11-2018

Flink bijgeslapen, zo kun je het wel noemen. Toch ontbijten we redelijk vroeg. De afbakbroodjes waren goudbruin, perfect. Buiten is de zoveelste ijstijd begonnen. Na een paar tellen heb ik het al helemaal koud. In de stad is het nog veel erger. We moeten zo snel mogelijk ergens naar binnen. Naar de bioscoop! De film die we allebei graag willen zien draait pas later in de middag. We kopen alvast onze belachelijk dure kaartjes en wandelen richting warme chocomel. Dat klinkt als een briljant plan. Maar dan moet je wel een beetje fatsoenlijk kunnen drinken. Even om een beeld te vormen. Ik heb een hagelwitte trui aan. En vanaf mijn nek tot navel loopt er warme chocomel vlek overheen. Het voelde een beetje alsof je in je broek plast. Eerst lekker warm, maar als het wat langer duurt, super koud! Ik doe mijn jas dicht en we gaan zo snel mogelijk op zoek naar een kledingwinkel. We komen aan bij een betaalbare plek. Maar natuurlijk, alleen voor vrouwen. Het moet niet gekker worden. We lopen een flink stuk richting Covent Garden. Ondertussen voel ik mijn buik niet meer. In de verte zien we een winkel. We rennen naar binnen, stappen op de roltrap en… die doet het niet. Ongelofelijk. Lopend gaan we dus naar beneden en daar gaan we snel op zoek naar een nieuwe trui. Na wat passen heb ik een goede gevonden. Snel terug naar de bioscoop, daar is het lekker warm. We hebben al genoeg gegeten en gedronken. Dus geen popcorn of cola. We gaan zitten. Kijken eerst naar een half uur aan reclame. En dan begint het. De film waar we een jaar op hebben gewacht. Fantastic Beasts 2. Recensie? Slaapverwekkend. Vechtend tegen onze slaap hebben we de film uitgezeten. De film was niet te volgen en er gebeurde van alles wat raar was. Waren er dan geen leuke dingen aan de film? Johnny Depp speelde mee, en een soort van hele grote kat. Dat waren wel de leuke kanten.

Boring.

Dag 81: 18-11-2018

Terwijl wij onze toast eten verschijnt er achter gordijnen een katachtige schaduw. Watson! Eline had hem al meer dan vaak gezien op foto’s, filmpjes en tijdens het videobellen. Maar nu dan eindelijk in het echt. Hij liep wat rondjes, at bijna alle kattenkoekjes op en was heel erg geïnteresseerd in een elastiekje. Na wat wachten ging hij weg en konden wij ook vertrekken. Bij Liverpool street stapten we uit. We liepen een straat uit en liepen ineens een markt op. Een hele overdekte markt waar ze heel veel verkochten. We liepen er wat rond en zo belandde we weer op een hele andere markt. Ook hier liepen we wat doelloos overheen. In het eerste weekend hadden we al veel van London gezien, en ook gisteren was het een lange dag. Tijd om even wat te eten en dan op de trein te stappen. Bij een winkeltje kochten we broodjes en wat te drinken. Een uiterst chagrijnige man hielp ons en mompelde wat. Iedereen zijn ding, zullen we maar zeggen. Omdat Eline morgen al heel vroeg terugvliegt hebben we een hotel naast het vliegveld geboekt. Bij aankomst in de hal was het allemaal iets chiquer dan wij vooraf dachten. Bij de receptie moest ik even snel inchecken. Ik dacht dat het snel zou gaan. Mijn creditcard deed het niet. Met zweet op mijn voorhoofd probeer ik ongeveer 5 keer te pinnen. Dan pakt de receptioniste mijn kaart en veegt ze deze even over haar blouse. En toen werkte de kaart gewoon weer. Gelukkig maar. Een hoop gestress voor niets.

Adem in, Adem uit.

Dag 82: 19-11-2018

Heul, Heul, Heul vroeg ging de wekker. Rond een uurtje of 4 moesten we al opstaan. Nog half slapend wandelde wij naar de poortjes van de douane. Daar nemen we kort afscheid en dan verlies ik haar uit het oog. Ik loop terug naar het hotel en val dan even kort in slaap. In het hotel kan ik eigenlijk niks doen. Ik ben in bad gegaan, heb geprobeerd te slapen en heb ontbijt gehaald op mijn weg terug van het vliegveld. Terwijl ik kijk naar de 3 zenders op mijn tv besef ik me dat ik dit ook thuis kan doen. Een beetje in bed liggen en niks doen. Dus ik pak de trein en na een beetje vertraging ben ik weer veilig thuis. Hier doe ik weer wat ik eigenlijk altijd doe op dagen dat ik niks te doen heb. Wassen, eten, slapen, eten en films kijken. Super actief. In de avond speelt Nederland tegen Duitsland. Dit ga ik natuurlijk weer kijken. Maar nog in de eerste helft zet ik de wedstrijd af. We staan al snel met 2-0 achter en er was een overwinning of gelijkspel nodig. Vreselijk dus. Ik ga wat aan school werken. En dan hoor ik dat het 2-1 staat. Toch maar even aanzetten. En dan, VIRGIL VAN DIJK! 2-2. Ik ren door de kamer en kijk de goal een kleine 10 keer terug.

We worden wereldkampioen!

Dag 83: 20-11-2018

Na een vrij normale stagedag kom ik thuis om even op te warmen. Ik zet even de verwarming aan en ga in bed liggen. Een uur later ben ik klaar om boodschappen te gaan doen. Ik ruim even snel mijn kamer op. En dan net op het moment dat ik de stofzuiger pak, valt de stroom uit. Wat een toeval. Ik loop de kamer uit en kijk rond of er meer lotgenoten zijn. Maar helaas, ik ben alleen thuis. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Dus dan zit er maar een ding op. Rennen! Ik doe mijn schoenen en jas aan en ik loop naar de winkels. Daar doe ik mijn wekelijkse boodschappen. Ik ben op zoek naar mijn brood. Het brood dat ik altijd eet lag er ineens niet meer. Wat een ramp. Ik loop wat rondjes, maar elke keer als ik langsloop ligt het er weer niet. Dus dan maar een ander brood. Enigszins teleurgesteld ga ik weer naar huis. De stroom is nog niet terug en dat is toch vrij onhandig. Ik bel even met de huisbaas en hij zegt dat de stroom vanzelf weer aangaat. Even wachten dus. 10 minuten later springt de hele boel weer aan. Alle spullen in de koelkast leven nog. Waarschijnlijk omdat het in mijn kamer ontiegelijk koud is.

Elk nadeel heb z’n voordeel

Dag 84: 21-11-2018

Vandaag mocht ik weer mee met het busje. En deze week was het weer tijd om met het busje weg te gaan. Ook dit keer gaan we naar het kerstcentrum. En dit keer zijn er wat extra dimensies. Zoals een treintje. Helaas niet rolstoelvriendelijk, dus wij moeten er achteraan lopen. Het is een fantastische kerstwereld met heel veel verschillende bewegende poppen. Niet precies mijn ding. Ik duw een kind door de gangen achter het treintje aan. Langs de zingende ijsberen, de elfenfabriek en het huis van de kerstman komen we bij de kerststal. En dan valt er iets op. De kleine baby die jezus voor moet stellen ziet er vreemd uit. Ik kan niet meteen zien wat er zo raar aan is. En dan ziet een van mijn subtiele collega´s het: “Die baby heeft het hoofd van een volwassen man!”. Dat was het. De baby jezus had een snor. Jammer genoeg heb ik er geen foto van kunnen maken, want het was enorm lachwekkend. Na dit vreemde gebeuren kwamen we bij de rendieren. Ze liepen er wat zielig bij. Er stonden er twee. Een was aan het eten van een kerstboom, ik weet niet zeker of dit de bedoeling was trouwens. En de ander lag in de koude modder te rollen. Of dit prettig voor hem was weet ik niet, maar hij was in ieder geval bezig. Op de terugweg werd de speciale kerst radiozender aangezet. De ene meezinger na de andere. Ik zat achter in de bus en playbackte een beetje mee. Ik wilde kinderen niet te vaak blootstellen aan mijn gigantische kraaienstem.

Hoorproblemen

Foto’s