Week 13: Neerslag, Poep en Plas.

28 november 2018 - London, Verenigd Koninkrijk

Dag 85: 22-11-2018

De lage temperaturen zetten deze week door. Met mijn raam half open snap je dus wel dat het voor mij aantrekkelijker is om lekker warm in bed te blijven liggen. Een paar keer druk ik op de snooze knop. Maar aan alles komt een eind. Als ik nu niet opsta ben ik te laat. Mijn haren zijn nog nat als ik de deur uit stap. Ik kijk op mijn telefoon en dan zie ik dat het de koudste dag is tot nu toe. -2.5 graad! Vreselijk. Eerder deze week viel er al natte sneeuw. Op mijn stage krijg ik de vraag of ik even mijn telefoonnummer op wil schrijven. Blijkbaar gaat het vanavond al sneeuwen. En als de sneeuw er morgenochtend nog ligt hoef ik niet aanwezig te zijn. De busjes waarin de kinderen naar school komen doen er dan nog langer over dan normaal. Dus heeft de school besloten dan iedereen thuis te laten. Dan is het uiteraard wel handig als ik dan op de hoogte ben. In de bus naar huis fantaseer ik over een vrije dag morgen. En misschien ook wel vrijdag. Een extra lang weekend! Wat zou dat heerlijk zijn. Mijn droom wordt bruut verstoord door twee bekvechtende mannen voor mij. De een zou de ander raar hebben aangekeken. En daarna volgde een golf van scheldwoorden. Zeer leerzaam, zo’n stage in een ander land. Zo leer je nog eens wat. Het lijkt wel alsof de bus er ook genoeg van heeft. Met technische problemen staan we aan de kant van de weg. Aan het einde van de gigantisch lange straat kan ik mijn huis al zien, dus ik besluit het laatste stukje te lopen. Laat in de avond kijk ik even uit het raam, maar ik zie nog geen sneeuw. Er is helemaal geen neerslag.

Let it snow!

Dag 86: 23-11-2018

Al weken, misschien wel maanden lang zeur ik over een nieuwe gadget. Een Google Home. Een soort slimme speaker waar je tegen kunt praten. Super leuk! Maar niet iedereen in mijn omgeving ziet er het nut van in. “Waarom praat je niet gewoon tegen mij?” of “Zet gewoon zelf je lichten uit” zijn veelgehoorde argumenten. Maar daar trekt deze über-zelfstandige jongeman zich niks van aan. Het is vandaag Black Friday sale. Dus er zit maar een ding op. BAM! Bestelling geplaatst. Ik wil het als verassing houden, maar ik kan me niet inhouden. Ik heb mijn slimme speaker in Eindhoven laten bezorgen, dus helaas moet ik nog even wachten. Over naar de orde van de dag. Een zeer gewaardeerd collega neemt vandaag afscheid. Ze was de vaste leerkracht in onze klas op de vrijdag. De vrouw met het platte accent, de lach van een stervende kraai en de beste humor gaat ons verlaten. Ze wilde geen afscheid. En dat betekend maar 1 ding. Een afscheid! Tijdens onze einde van de dag groep kwamen de andere twee klassen ons lokaal in. Vrij krap, maar wel lekker knus. Op de achtergrond draaide haar favoriete liedje uit een film die ik niet ken. We hadden een grote kaart gemaakt met al onze vingerafdrukken met verf. Speechen lukte helaas niet meer, ze was na 15 jaar op deze school te hebben gewerkt even klaar. Om het luchtig te houden hadden we al haar leukste grappen opgeschreven in haar kaart.

Goodbye.

Dag 87: 24-11-2018

Met muziek op mijn oren, wind in de rug en miezerregen in mijn gezicht loop ik naar de winkels. Ik heb de hele week geleefd van restjes en oud brood, dus het is tijd voor wat nieuws in huis. Ik heb mijn digitale boodschappenlijstje klaar voor gebruik. In mijn hand heb ik een mandje met 2 gerecyclede tasjes. In mijn andere hand heb ik mijn telefoon en dat is ook mijn pak-hand. Heel voorzichtig probeer ik steeds producten in mijn mandje te doen. Bang dat ik iets vergeet kijk ik om de 3 seconde op mijn lijstje. En uiteindelijk blijkt dat dat toch maar goed is. Want tijdens mijn kruistocht in joggingsbroek door deze veel te grote winkel raak ik verdwaald. Ondertussen ben ik al een kleine 5 keer langs de gang met blikgroentes gekomen en dan ben ik er wel een klaar mee. Ik verplaats mijzelf naar de kassa in de hoop dat ik nu alles heb. In Nederland vraagt het personeel of je alles hebt kunnen vinden, hier in Engeland word je begroet met een verfrissende “Oyee chap”. Dat is weer eens wat anders. Met 2 tassen en een volle rugzak kan ik niet meer terug naar huis lopen, dus ik pak de bus. In de bus ga ik eens na wat ik in totale paniek allemaal heb gekocht. Een kersttaartje, snoep aardbeien en 2 tubes mayonaise voor de prijs van 1. Paniek, wanhoop en verslagenheid. Er leek geen eind te komen aan deze lange zaterdag. In de avond heb ik heerlijk genoten van een zelfgemaakt fish and chips gerecht. Het geheime ingrediënt?

2485 eetlepels mayo.

Dag 88: 25-11-2018

In de nacht van zaterdag op zondag kwam mijn geliefde kat weer een bezoek brengen. Maar bij binnenkomst had hij een herkenbare geur bij zich. Een geur die, helaas, nooit meer uit mijn neus zal gaan. Kattenpoep. Voorheen mede mogelijk gemaakt door Picasso, mijn harige maat in Eindhoven. Nu dus ook bij u thuis met Watson. Gadver. Vlak voor het slapen ook. Met mijn neus dicht ging ik opzoek naar een drol. Maar na 3 keer mijn kamer te hebben omgegooid heb ik nog steeds niks gevonden. Dan zit er maar 1 ding op. Accepteren. Neus dicht en proberen te slapen. Maar helaas, mijn reukorgaan is te sterk. De geur van de drol is overigens nog sterker. Maar na een tijdje lijkt de lucht af te zwakken. Meneer de kat komt op mijn bed liggen en lijkt nergens last van te hebben. Na de vaste fotoshoot is het bedtijd. In de ochtend ligt hij er nog steeds, maar de poepgeur is weg. Godzijdank. Het blijft voor mij voor altijd een raadsel waar deze vieze geur vandaan kwam. Gelukkig is daar FIFA 19 en pizza. Ook deze zondag stond mijn brein weer op standje luiaard. Heel de dag heb ik in bed gelegen.

Sloth

Dag 89: 26-11-2018

In de vroegste vroege vroegte van de dag besluit ik om mijn koffer in te gaan pakken. Een soort van Try-out. Papa is er namelijk vrijdag al. En net als elk weekend krijg je de full London experience. En daar hoort ook het meenemen van mijn spullen bij. Elke gast neemt alvast wat spulletjes mee terug. Dat scheelt voor mij een stuk gesjouw en mijn bezoek krijgt een uniek kledingstuk of ander attribuut als souvenir mee. Win-Win, zo kun je het wel noemen. Maar terug naar de kern van dit verhaal. Ik wil alvast even proberen hoeveel ik mee terug kan nemen. Deze maandag is daar perfect voor. Het grootste deel van mijn kleding is gewassen en ik heb heel de dag de tijd. Je zou denken dat alles makkelijk zou moeten passen, maar dat valt toch een beetje tegen. Ik probeer zo veel mogelijk goed op te vouwen. En waar nodig stamp ik wat goed aan. Ik ga op de koffer zitten en probeer de rits snel dicht te krijgen. Het gaat nog allemaal niet zo soepel, dus ik hoop dat ik dit weekend weer wat kwijt kan. Tijdens het poesten krijg ik een mailtje binnen van mijn stage. “Hi Jorre, You have already been here so long, and I can’t believe you are finishing soon. Please can you let us know your actual last day.” En nog voor ik zelf kon reageren kreeg ik er een 2e mail achteraan van mijn begeleidster. “Jorre's finishing date is on Friday 14th December :-(.“ Dat is natuurlijk jammer, maar zeker ook positief. Omdat ik verder niks heb gedaan deze dag wil ik het graag positief afsluiten. En dat doe ik met een flinke bak heerlijke, onwijs dure

Tiramisu.

Dag 90: 27-11-2018

Vandaag was er in de ochtend weer een super gezellige deelraad vergadering. Vorige keer werd ik op een groot bord geprojecteerd. Dit keer werd ik via een telefoon gebeld. Jammer genoeg was de verantwoordelijke cameraman niet zo zeer bezig met het zorgen dat ik er iets van mee zou krijgen. Zo leek het in ieder geval. De communicatie was slechter dan slecht. En via een klein schermpje je punt maken is nog lastiger dan normaal. De vergadering veranderde in een soort dierentuin waarin iedereen maar wat deed en niemand luisterde. Het ideale van videobellen is dan natuurlijk dat je gewoon even weg kunt gaan. Tanden poetsen, schoenen aan doen, even mijn brood smeren voor op school. Ik had mijn oortjes in de telefoon zitten, dus ik had ook geen last van gedoe op de achtergrond. Net op tijd schuif ik weer digitaal aan bij de vergadering. De verantwoordelijke docent komt binnen en we gaan samenvatten wat we allemaal besproken hebben. Als iemand het totaal tegenovergestelde verteld van wat we hebben besproken ben ik er helemaal klaar mee. Ik sta op het punt om op te hangen. Maar ik besluit heel wijs om het met woorden op te lossen. Alleen lijkt het wel of ze mijn volume omlaag hebben gezet, ik ben vrij onverstaanbaar. Nadat ik voor de 2e keer mijn verhaal opnieuw heb gedaan en ze me nog niet verstaan ben ik er klaar mee. “Mijn bus vertrekt zo” en ik hang op.

Ben ik hier nou eerder voor opgestaan?

Dag 91: 28-11-2018

Op deze dag staat mijn toekomst op het spel. Niet letterlijk gelukkig. Maar vandaag moet ik me inschrijven voor een keuzedeel als vervolg op deze stage. Een dag per week ga je dan bezig zijn met een nieuw onderwerp. En er is eigenlijk maar 1 vak waar ik me graag voor in zou willen schrijven. Dat is het vak wat gaat over het HBO. Het eerste probleem, er mogen maar 25 leerlingen van heel leerjaar 3 mee. Het tweede probleem, op het moment dat de inschrijving begint ben ik op uitje naar het kerstgebeuren. Gelukkig heb ik een uitgebreid stappenplan geschreven voor Eline, nu is het afwachten tot ik terug ben om te zien of het is gelukt. Bij het kerstcentrum lopen wij weer achter het treintje aan, kijken we naar ijsberen die instrumenten bespelen en gaan we op bezoek bij de rendieren. Vorige week waren het er nog 2, deze week zijn het er 4. Ze lopen wat rondjes, liggen in de modder en eten de kerstbomen op. Een van de rendieren gaat recht voor ons staan. Draait zich zijwaarts naar het publiek en begint dat aan zijn toiletbezoek. En op dat moment kreeg ik een flashback. Beelden van een poepende ijsbeer en een plassende kameel schoten door mijn hoofd. Dingen die ik heb gezien en nooit heb verwerkt. De kinderen vinden het zeer vermakelijk en moeten allemaal lachen. Natuurlijk. Poep en plas humor. Dat is natuurlijk internationaal. Aangekomen op school breng ik de kinderen naar binnen. Daarna ren ik de wc in, ik pak mijn telefoon en kijk of ik ben opgeschreven. YES! Het is gelukt. Nu ga ik tijdens school andere scholen bezoeken en gastcolleges volgen. Dat is natuurlijk heel erg ideaal.

He is doing a wee-wee!

1 Reactie

  1. Oma Joke:
    9 december 2018
    Wat zullen ze jou op school gaan missen so sad! En de ritjes naar de Kerstmarkt echt leuk!