Week 9: Bevriezen en schrikken.

Dag 57: 25-10-2018

Ik heb nog steeds vakantie, en dat bevalt me prima. Ik kan uitslapen en hoef heel de dag nergens aan te denken. Tussendoor eet ik wat en kijk ik films of rommel ik wat aan op mijn laptop. Omdat het deze week nog vrij goed weer was kon ik mijn ramen heerlijk open laten staan. Dat had mijn nieuwe vriend Watson ook door. Terwijl ik aan mijn bureau zat om interessant te doen op mijn laptop hoorde ik ineens een doffe knal. Ik draaide me geschrokken om, maar ik zag niks. Ik liep naar de andere kant van mijn bed en daar zag ik het… Mijn lieve harige vriend Watson was teruggekeerd. Na wat welkomstknuffels en een kleine fotoshoot heb ik een klein plekje voor hem gemaakt. Een bakje water, wat koekjes en een handdoekje om op te liggen. En een kat zou een kat niet zijn als dit brutale beestje dan gewoon ,zonder zich ervoor te schamen, op mijn bed gaat liggen in plaats van op zijn eigen plekje. Na wat loze pogingen om hem van mijn bed te krijgen gaf ik het maar op. Of het een man of vrouw is weet ik niet. Maar tegenwoordig is dat toch vrij gevaarlijk. Bij dezen heb ik besloten om van mijn (soort van gestolen) kat een gender neutrale kat te maken. Ik heb er geen naam voor, maar ik denk dat dat ook niet nodig is. Watson.

It’s all in the name.

Dag 58: 26-10-2018

Op deze mistige morgen was het voor een van de eerste keren écht koud. Normaal gesproken slaap ik altijd met mijn twee ramen open voor frisse lucht. Maar dat moet ik misschien toch nog maar even opnieuw over na gaan denken. Ik zette de verwarming aan en deed een raam dicht. Terwijl ik mezelf als een soort loempia had ingepakt in mijn dikke dekbed keek ik naar de tv. En toen viel ineens de stroom uit. En dat is niet voor de eerste keer. De voorgaande keren was er nog een meneer bij ons in huis die dat kon maken, maar spijtig genoeg is hij verhuist. Dus nu komt het op mij aan. Al die uren van training. Al de boeken die ik heb gelezen. Het moment van de waarheid. Het zweet stond op mijn voorhoofd terwijl ik zoekend naar het kastje keek. ON/OFF. Ik klikte de knop om. En dat was het. Alles ging weer aan. Juichend liep ik door de gang terug naar mijn kamer.  Vol trots ging ik in bed liggen en daar ben ik niet meer weg gegaan tot het avondeten. Watson is me zelfs tussendoor nog op komen zoeken. Hij keek eerst wat vragend, maar na een klein gesprekje kwam hij gezellig bij me liggen in bed. En dat was een fantastisch moment. Hij was namelijk nog geen 1 keer op mijn bed geweest. Tot nu. Zachtjes sloop ik weg om appelsap te gaan halen. Maar toen ik terug de kamer in liep was hij weg. Dan kan ik net zo goed maar mijn avondeten klaar gaan maken. Ik had een heerlijke kip korma met pilau rijst. Eerst moet de kip in de magnetron en dan de rijst. Ik eet ze hier wel vaker, dus ik weet hoe het werkt. Maar dit keer ging er toch iets mis. Terwijl ik drinken inschonk hoorde ik een harde knal. Ik schrok me dood en rende naar de magnetron om te kijken wat er was. Plofkip. Mijn kip had zich verspreidt over de gehele binnenkant van de magnetron. Wat een fijn einde van mijn dag.

Trust me, I’m an engineer.

Dag 59: 27-10-2018

Terwijl ik 6 plakken toast naar binnen aan het werken ben voel ik aan de verwarming. IJskoud. Net als mijn voeten trouwens. Gisteren had ik het stomme ding al helemaal open gezet. Zonder enig resultaat dus. Meteen bel ik mijn huisbaas. De goede man doet alsof ik stom ben en zegt dat ik hem helemaal open moet draaien en dat het wel een tijdje kan duren. “Ongeveer een dag?” vraag ik hem. Verbaast vraagt hij aan mij hoe lang ik al last heb van dit probleem. Tsja.. Meneer, tot nu toe was het hier gewoon mooi weer. Dus ik zou het niet weten. Hij klinkt wat bozig en denkt volgens mij nog steeds dat ik hartstikke dom ben. Geen probleem, ik bevries wel gewoon. Uit pure nood neem ik een hete douche. Maar dan zie ik ineens iets harigs lopen met meer dan 4 poten. En dan weet je eigenlijk al dat er stront aan de knikker is. Heel veel stront. Sebastiaan de spin hangt dus recht boven me. Snel spring ik uit de douche en ik probeer hem weg te blazen. Maar dat lukt niet. Naast mijn wc hangt een soort van sproeier, waar het ding precies voor is weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat ik er insecten mee kan vermoorden. Van de ene naar de andere kant van de badkamer spray ik de spin in het doucheputje. Dat nu ondertussen een soort insectenkerkhof is geworden. Ik heb heel veel medelijden met degene die dat putje moet gaan schoonmaken. Ik weet wel dat ik dat niet ga doen. Weer een avontuur later heb ik de metro naar het centrum gepakt. Ik sta midden op Leicester Square. Ik zie kerstlichtjes, er hangt een goede sfeer en… het is gigantisch koud. Ik ga winkel na winkel in, maar zo kan ik er niet veel plezier aan beleven. Na ongeveer een half uurtje te hebben rondgelopen ga ik weer terug naar huis. Met het uitchecken gaat er iets niet helemaal goed. Maar dat zal wel niet zo erg zijn. Toen ik in de avond op mijn rekening keek bleek dat ik deze middag voor 1 euro naar het centrum van London ben gereisd. Heel veel goedkoper ga je het niet vinden hier.

Don't worry, The spider is smaller than you. Yes, so is a grenade. 

Dag 60: 28-10-2018

Op deze heerlijke ochtend heb ik een heel uur langer geslapen dan normaal. Daar ben ik dan ook heel erg blij mee. Gisteren heeft de huisbaas mij belooft dat hij deze week wel zou komen kijken naar de verwarming. Ik stuur hem een heel onschuldig berichtje om te vragen of hij precies weet wanneer, omdat het weer niet heel veel beter wordt deze week. Hij wilt het liefst nog deze avond komen, maar zegt dat hij morgen wel even komt kijken. Tot die tijd heb ik een soort mini kacheltje die warme pufjes lucht blaast. Na ongeveer 1,5 minuut valt hij steeds uit. Oververhit ben ik bang. Met mijn ramen en gordijnen dicht lig ik diep verstopt onder mijn dekbed. Half slapend kijk ik hoe Arjen Lubach in zijn eigen programma zo’n beetje alles behandelt. Van Rob Jetten tot kernenergie. Niet alles is even interessant, maar in de tussentijd kan ik even wegdromen. Ongeveer 3 uur heb ik gekeken naar Zondag met Lubach en dan vind ik het wel genoeg geweest. Ik eet heerlijke ovenfrietjes samen met een stuk vlees dat zichzelf kip noemt. Ik zet er mijn mes in en het brokkelt uit elkaar. Het was wel lekker, maar ik vrees dat ik iets anders heb gegeten dan kip…

Alles smaakt naar kip.

Dag 61: 29-10-2018

Heel de week heb ik niet veel gedaan. En die traditie wil ik graag nog even in stand houden. Ik heb heel de dag in bed gelegen en gekeken naar verschillende cabaretiers. Aan het einde van deze hectische dag besluit ik om even in actie te komen en naar de sportschool te lopen. Tijdens het hardlopen stopt mijn muziek uit het niets en gaat mijn telefoon over. Het is de huisbaas die belt. Hij was onderweg naar het huis om mijn verwarming zelf te komen maken. Over een uurtje was ik wel thuis en daar ging hij mee akkoord. Het hardlopen ging heel goed en ik kreeg de smaak weer te pakken. In totaal heb ik 6.5 km gerend. Met een kleine pauze door het telefoontje. Deze week wil ik weer wat meer gaan sporten en wat minder niks doen in de avond. Eenmaal thuis is de huisbaas er nog niet. Ik besluit om even op te ruimen en naar het toilet te gaan. Tijdens mijn ‘Number two’ hoor ik ineens een auto aan komen rijden. Ja hoor. Wat een timing. Ik hoor geklop op de deur en ik doe voorzichtig open. Terwijl ik naar de deur loop spuit ik met luchtverfrisser en zet ik een raampje open. De deur van de badkamer doe ik dicht in de hoop dat hij niks ruikt. Hij rommelt wat aan achter mijn bed en hij snapt er niks van. Hij verteld me een kleine 25 keer dat de radiator altijd aan staat. Zijn broer, de loodgieter, gaat er deze week wel even naar kijken. “Doet de verwarming op de badkamer het wel?” Daar gaan we… dacht ik. Ik wist niet dat daar een verwarming zat. Terwijl ik dat zeg loopt hij richting de badkamer. Voor uw beeld. De verwarming zit pal naast de wc. Nu ik er zo over nadenk hangt hij er misschien wel een beetje boven. Maakt ook verder niet uit. Hij gaat op zijn knieën zitten en gaat boven de wc hangen. Arme man. Ik ruik mijn eigen geur door heel de kamer en hij hangt er met zijn neus boven. Hij lijkt de ontzettende geur te negeren en friemelt wat aan de verwarming. Hij staat weer op en loopt snel weg uit de badkamer. Over ongeveer een half uur zou hij weer moeten werken verteld hij. Het is te hopen.

De aroma komt je tegemoet, zodra je het deurtje open doet.

Dag 62: 30-10-2018

Het regent vrij hard deze morgen, dus ik besluit maar gewoon naar buiten te gaan en te wachten op de bus. Er lijkt bijna geen verkeer en er zitten ook weinig mensen in de bus. Eenmaal uitgestapt is het nog maar een minuutje naar mijn stage. Ik ben er om 08:40. Dat is dus 20 minuten te vroeg. Ik kan even door de winkels lopen, maar ik kies ervoor om zo snel mogelijk uit de regen te gaan. In de klas is er nog niemand aanwezig. Ik maak alles klaar voor als de kinderen binnen komen. Maar dan komt er iemand vertellen dat de bussen later zijn door de regen. Iedereen is al geïnformeerd, dus de meeste collega’s zijn er ook pas later. Daar zit ik dan. Ik ga even naar de kantine om wat water te drinken. En daar zitten gelukkig meer mensen die enorm vroeg zijn. Na een vreemd gesprek over Nederlandse kazen is het tijd om te vluchten naar mijn lokaal. Er zijn nu al mensen in mijn klas en de kinderen moeten worden opgepikt uit de busjes. In mijn pauze wordt ik gebeld door mijn huisbaas. Maar binnen de school mag je niet bellen. Alleen in de kantine mag je je telefoon gebruiken en dat wordt ook veel gedaan. Terwijl ik naar buiten loop wordt ik teruggeroepen door de gang. “Hij wilt niet eten zonder jou!”. Normaal help ik met het eten geven van de kinderen, maar vandaag mocht ik zelf gaan eten. Dacht ik. Er was namelijk een jongeman die besloot niet te eten zonder mij. Omdat ik hem altijd eten geef is hij blijkbaar nog al aan me gewend. 4 collega’s hadden het geprobeerd, maar hij hielt zijn kaken op elkaar. Ik kwam binnen, pakte de lepel op en bewoog mij richting hem. En u raadt het al, zijn mond ging open en hij bleef maar eten. Vol verwondering heb ik zijn lunch afgemaakt en ben ik snel naar buiten gerend om terug te bellen. Ondertussen was ik 6 keer gebeld en er was geen voice mail ingesproken. Helaas heeft Meneer de huisbaas niet meer opgenomen vandaag. Ik heb niks geks aangetroffen in het huis, dus zo dringend zal het wel niet zijn geweest.

Hello? Is it me you’re looking for?

Dag 63: 31-10-2018

Al een week liggen er overal Halloween spullen in de winkels. Bussen hebben op de zijkant reclame van een nieuwe enge film, de groenteboer verkoopt meer pompoenen dan ooit en in de sportschool draaien ze griezelige muziek. Zelf hou ik er enorm van om anderen te laten schrikken of bang te maken. Maar andersom ben ik een lief klein kuikentje. Een beetje bangig. Een beetje een schijterd eigenlijk. Ik hou niet van enge films en al helemaal niet van enge kostuums. Laat deze ‘feestdag’ nou een combinatie zijn van beiden. Op mijn stageschool hoefde ik niet verkleed te komen, gelukkig maar. Zoals gezegd ging ik tegen de avond naar de sportschool. Daar hingen wat skeletten en waren sommige lichten uitgedaan. Super professioneel. Toen ik vroeg of er misschien een lamp aan kon ik het kleedlokaal werd mij gevraagd of ik bang was. “Nee Meneer, ik hou er gewoon niet zo van om mijn trui aan te doen als broek omdat ik niks kan zien”. Natuurlijk was ik wel bang. Ik heb me op het toilet omgekleed, zonder dat iemand het door had. Na wat rare liedjes met enge videoclips werd Thriller gedraaid. Daar ben ik dan weer niet bang voor. Zingend, rende ik over de loopband. Op mijn weg terug naar huis was het al donker en de straatverlichting is hier niet optimaal. Overal liepen mensen en kinderen te trick or treaten. Schitterend. Ik ben nog nooit zo snel thuis geweest. Toen het gespuis ook aan mijn deur kwam realiseerde ik me dat ik helemaal geen snoep in huis had. Het eerste rondje kinderen bood ik heel lief mandarijnen aan. Waarop de hele groep kleuters mij boos aankeek. Overgewicht is een serieus probleem kinders, doe er wat aan. Gelukkig hadden mijn huisgenoten meer zin om kinderen dik te maken, dus die hebben de andere keren open gedaan.

Boo!