Week 3: Hoog bezoek, Stroopwafels en Eendracht Maakt Macht.

Dag 15: 13-09-2018

Het was een zonnige morgen in London op het moment dat ik in een overvolle bus stapte. Gelukkig ga ik elke ochtend met een dubbeldekker naar school. En wat bleek, heel de bovenste verdieping was leeg. Ik liep binnen bij mijn stage, maakte weer een leuke foto en liep door de gangen naar mijn klas. Ondertussen was ik de stage coördinator al een aantal keren tegen gekomen deze week en hij wilde graag nog met mijn de induction doen (een soort schriftelijke introductie met alle schoolregels voor stagiaires). Hij zou er vanaf dinsdag elke dag even tijd voor maken in de ochtend, maar dat was hem nog niet gelukt. Ondertussen was het in het schoolgebouw zo warm geworden dat ik hoofdpijn kreeg. Ik koos ervoor om mijn pauze even buiten in een parkje te houden. Op een bankje zat een oude man met 3 grote blikken bier en een vieze lange baard zijn lunch te eten. Toen ik mijn boterhammen uit een zakje haalde, keek hij me heel vreemd aan. “Waarom eet je niks warms?”. Diezelfde vraag kon ik natuurlijk ook aan hem stellen. Maar ik vertelde hem dat we dat in Nederland eigenlijk nooit doen. Toen moest hij lachen en toen begon hij te vertellen over Amsterdam. Dank u vriendelijk meneer, maar wij roken geen wiet als avondeten en gaan ook niet elke ochtend langs de dames van lichte zeden. Aan het einde van de schooldag was er nog steeds geen tijd voor mijn induction, dus dat zouden we morgen doen. ’s Avonds na het sporten ging ik langs de supermarkt. Ik had nog avondeten nodig voor de komende dagen. Dus ik besloot een aantal hele goedkope diepvries dingetjes te halen. Ik was even vergeten dat ik nog ongeveer 25 minuten terug moest lopen en ik alleen mijn rugzak bij had. Bang dat alles zou smelten, ben ik na 1,5 uur sporten dus ook nog naar huis gerend.

Run Forrest Run

Dag 16: 14-09-2018

Op deze fijne vrijdag heb ik mijn eerste bezoek gehad. Mijn lieve vader besloot een weekendje langs te komen. Nog voordat ik naar mijn stage was vertrokken was hij al geland. Ik zou hem dus in de avond pas zien. Vandaag was er een andere leerkracht dan normaal, omdat de vaste leerkracht op vrijdagen altijd cursussen geeft. Deze andere mevrouw gaf mij een flinke bak papier en wees de papierversnipperaar aan. Ik ben uiteindelijk de hele ochtend bezig geweest met het versnipperen van papier. Dit kwam deels ook omdat er anderen leerkrachten zagen dat ik druk bezig was. Ze kwamen met steeds meer papier aanlopen. Als het dan je eerste week is kun je natuurlijk geen nee zeggen. Dus dat deed ik ook niet. In de middag heb ik even snel mijn kamer opgeruimd en toen was pap er al. We gingen eerst even wat drinken in de pub op de hoek. Daarna gingen we naar de bekende Fish and Chips zaak aan de overkant van de straat. Na weer een heerlijk diner zijn we de straat weer overgestoken naar de pub. Na wat te hebben gedronken zijn we allebei vroeg gaan slapen. Het was een lange dag.

You can’t go wrong with Fish and Chips

Dag 17: 15-09-2018

Vandaag ben ik wederom het centrum van London in geweest. Dit keer met mijn vader. Omdat we eigenlijk maar 1,5 dag hadden, kozen we ervoor om rustig aan door de stad te lopen en hoogtepunten te bekijken. We begonnen bij Leicester square en zijn via The Picadilly Lights naar Trafalger square gelopen. Tijdens onze rustige wandeling richting Buckingham Palace zag ik ineens allemaal paarden staan. We gingen even kijken en er stonden 2 rijen met paarden tegenover elkaar. Een rij met rode pakken en de andere rij met blauwe pakken. Onverstaanbaar riepen ze het een en ander naar elkaar. Uit het niets vormde de politie van al de mensen een soort doorgang waardoor de paarden richting het paleis van The Queen konden lopen. Omdat de paarden iets harder liepen dan wij, verloren we ze uit het oog. Met de metro zijn we daarna vanuit Hyde Park teruggegaan richting Leicester square. Daar hebben wij een echte Engelse lunch gehad bij de Mc Donalds. Na een kort dutje in de middag zijn we naar de pub gegaan voor een avondje voetbal. Via de schermen keken we naar Watford tegen Manchester United. En via mijn telefoon kon ik zien hoe Ado vernederd werd door de beste club van Nederland, PSV. Ook aan deze leuke en lange dag kwam een einde.

Oh bloody Watford! –De oude United fan voor ons     

Dag 18: 16-09-2018

Deze vroege ochtend gingen we naar het Royal Air Force museum in Hendon. Na 2 verschillende bussen en een stukje lopen waren we er. 6 grote ruimtes vol met zo’n beetje alles wat vliegt. Omdat ik hier niet zo heel veel verstand van heb was ik blij dat mijn vader als wandelende encyclopedie er bij was. Na een rondje door het hele museum hebben we de weg gezocht naar een metro station. We hadden een metro gevonden, stonden op het goede spoor. En toen stapte we een metro te vroeg in, waardoor we precies de verkeerde kant op reden (Mijn fout). Nu hadden we wel de goede metro en we gingen de goede kant op! We stapten uit, een brug verder dan de tower bridge. Omdat ik de laatste keer op de tower bridge stond en er helemaal niks van zag. Nu hadden we een beter uitzicht. Ondertussen waren we aan het zoeken naar het gebouw van MI6 uit de James Bond films. Maar helaas, we hebben het gebouw tot nu toe nog niet gevonden. Op het treinstation van Liverpool street heb ik mijn vader uitgezwaaid. Vanuit daar ben ik teruggegaan naar huis. Tussendoor ben ik uitgestapt bij Kings cross bij een lunch. Toevallig was daar een Harry Potter shop, niet dat ik ooit een Harry Potter film heb gezien, maar het zag er wel leuk uit. Na dit avontuur met de metro heb ik nog snel boodschappen gedaan en ben ik begonnen met het doen van de was. Maar na 1 lading hing mijn droogrekje al vol. Daar kwam ik iets te laat achter, dus ik heb heel mijn kamer vol gehangen. Over de deur hingen handdoeken, sokken aan de lamp en mijn truien heb ik in de douche gehangen.

The power of an air force is terrific when there is nothing to oppose it. -Winston Churchill 

Dag 19: 17-09-2018

Over deze dag heb ik vrij weinig te melden. Vandaag begon mijn dag een beetje onrustig. Omdat ik hier naast de voordeur slaap hoor ik alles en iedereen die naar binnen en naar buiten loopt. Er was hier rond 6 uur iemand die het nodig vond om voor de deur, zeer luidruchtig én in het Pools, een telefoongesprek te voeren. Na lang uitslapen heb ik wat boodschappen gedaan en heb ik me mentaal voorbereid op weer een nieuwe week stage. Door middel van Kitkats en Netflix. Een prima combinatie.

Doing nothing is better than being busy doing nothing

Dag 20: 18-09-2018

Tijdens mijn dagelijkse foto momentje voor mijn naamplaatje liep er een collega, die in dezelfde klas meeloopt als ik, achter me door. Omdat ze het pas te laat door had bleef ze stil staan en lachte ze vriendelijk. Met als resultaat: Een van mijn eerste naamplaatjes waar ik niet op kijk alsof het te vroeg is. Daarna werd het nog leuker. We mochten namelijk met de klas naar een mini concert in de aula. Er zat een man samen met zijn gitaar op een stoel. We moesten met meerdere klassen in een niet zo’n grote aula. Gelukkig ben ik al wat handiger met rolstoelen geworden, dus het inparkeren van kinderen ging vrij soepel. Na ongeveer 3 nummers speelde hij een liedje waardoor er iets bijzonders gebeurde. Iedereen bleef stil en het dansen hield even op. De gitarist speelde “Somewhere over the rainbow”. En datzelfde liedje werd afgelopen jaar op een begrafenis van een leerling gespeeld. Dat verklaarde de verdrietige sfeer. Na het 2e couplet begon iedereen mee te zingen. Terug in de klas mocht een van de leerlingen spelen met een bak water. Wel buiten natuurlijk, anders had ik dat allemaal op moeten ruimen. Nadat al het water er wel een beetje uit was gespetterd, moest ik de bak bijvullen. Het kind was in deze situatie iets sneller dan ik. Waarschijnlijk weet je al waar dit naartoe gaat. Hij gooide in een zwaai de halve bak water over mij heen. Van ongeveer mijn bril tot mijn sokken was ik doorweekt. Gelukkig was het een beetje warm, dus kon ik in de zon opdrogen.

Water is the driving force of all nature -Leonardo da Vinci

Dag 21: 19-09-2018

In de ochtend was mijn bus te laat. En nie een bietje ok nie. Gelukkig stond het verkeer compleet vast. Dus toen mijn bus er eenmaal was, gingen we nog niet vooruit. Normaal duurt mijn busritje 12 minuten, nu was het meer dan 22 minuten. Omdat ik elke ochtend enorm vroeg vertrek was ik nog op tijd. Tijdens het buitenspelen gebeurde er iets vervelends. Ik stond op de trampoline met 2 kinderen en er werd mij verteld dat ik liedjes moest zingen. Nu is mijn zang stem al niet geweldig. Ik kon zo snel ook geen Engelse liedjes bedenken. Ik moest dus overschakelen naar het Nederlands. Ik had een totale black-out. Ik had geen idee meer en er kwam geen enkel kinderliedje in me op. Zwetend, totaal in paniek en zonder enig idee wat ik moest doen begon ik te zingen. “Voor Rood-Wit gezongen
vol man'lijke kracht. Een lied met ons allen, want eendracht maakt macht. Wij trekken ten strijde, Een strijd vol van vree. Vooruit nu Rood-Witten, Vooruit PSV”. Ja… Ik weet niet precies wat ik hier over kan zeggen. Het overkwam me, en achteraf heb ik er geen spijt van. Na een lange dag liep ik naar het Pools/Turks/Engelse winkeltje in de straat om iets lekkers te halen. De meneer was druk bezig met het kijken van voetbal, dus ik vroeg hem welke wedstrijd het was. Hij lachte en vertelde dat het Manchester City was. “Waar kom je vandaan? Dat accent van je herken ik niet”. Uit Nederland meneer, Eindhoven! Toen werd de man achter de balie ineens vriendelijk. “Nederland? Dan zal je deze wel lekker vinden! Hier, die krijg je van mij!” En zo kreeg ik een gratis pak Engelse stroopwafels. Ze waren natuurlijk niet zo lekker als in Nederland, maar het was heerlijk om er weer een te kunnen eten.

Money can’t buy you happiness, but it can buy you stroopwafels. And that’s the same thing