Week 2: The (New) Start.

Dag 8: 06-09-2018

Terwijl Willem zijn vader ophaalt op Liverpool Street, maak ik een heerlijk ontbijt op bed. Voor mezelf.. Dat maakt het gelukkig niet minder lekker. Een ijskoude douche, 2 verdronken spinnen en een appelsapje later vertrek ik richting het centrum van London. Dat was in ieder geval de bedoeling.. Ik pakte de verkeerde bus en moest daardoor een heel stuk teruglopen. Terecht wees de buschauffeur mij erop dat ik mijn "Morning eyes" nog op had. Nare man. Na onder andere St. Pauls cathedral, een stadswandeling + taxi rit en het Tate Modern museum vol moderne kunst hebben wij ons terug laten brengen naar huis, door de metro. Daar heb ik nog even flink aan school gewerkt (Netflix). En daarna heb ik samen met de vader van Willem genoten van de Fish & Chips van de overkant van de straat. Zonder Willem, want hij moest al kokhalzen bij de gedachte van vis. Met dit beeld wil ik deze dag graag afsluiten, welterusten.

Modern art is = I could do that + Yeah.. but you didn't. 

Dag 9: 07-09-2018

(Op het moment dat ik week 2 online wilde zetten was deze dag verdwenen, excuses als het daardoor wat wazig is.)

Vanochtend heb ik heerlijk uit kunnen slapen, ik heb goed ontbeten en daarna ben ik begonnen aan wat huiswerk. Later op de dag hadden we afgesproken met de vader van Willem op Leicester square. Daar heb ik een authentiek koud broodje warme kip gegeten. Niet aan te bevelen. Vanuit daar hebben we de metro genomen richting het British museum. Tijdens onze ronde door het oude Egypte, vol mummies, ging er een alarm af. Na ongeveer een minuutje werd duidelijk dat het om een brandalarm ging. De stem vertelde dat de brand niet in onze ruimte was, dus we moesten ons niet druk maken. Toen we de overstap van Egypte naar het oude Romeinse rijk maakte vertelde het alarm ons dat hier wel brand was. We moesten ons, zonder te rennen, evacueren uit de noodsituatie. Om ons heen gebeurde er vrij weinig. Al het personeel in het koffiehoekje bleef rustig doorgaan met serveren. Wij besloten dus om rustig te gaan zitten en kijken naar paniekerige kuddes Chinezen. Zij liepen tegen een grote beveiliger aan die hen vertelde dat het ging om een vals alarm. De boodschap kwam alleen niet helemaal binnen, redelijk vermakelijk dus. Na dit avontuur gingen we terug naar huis om te slapen.

A tourist is an ugly human being. 

Dag 10: 08-09-2018

(Op het moment dat ik week 2 online wilde zetten was deze dag verdwenen, excuses als het daardoor wat wazig is.)

Deze zaterdag heb ik vrij weinig gedaan. Ik heb flink uitgeslapen, ontbeten rond lunchtijd en de ene film na de andere gekeken. Hierna heb ik het een en ander schoongemaakt en avondeten gehaald. Ik ging voor een lekker stukje kip met groentes en aardappeltjes, uit de magnetron. Gadverdamme. De Engelsen zijn er niet vies van om ontzettend veel jus te eten bij hun maaltijden. Ik normaal gesproken ook niet, maar mijn arme erwtjes verdronken gewoon in de jus. Als toetje van deze halve maaltijd heb ik een hele grote kom Griekse yoghurt gegeten, vol met banaan en aardbeien. Een gezonde afsluiting van deze luie dag. 

Lazy is a very strong word, I like to call it selective participation.

Dag 11: 09-09-2018

(Op het moment dat ik week 2 online wilde zetten was deze dag verdwenen, excuses als het daardoor wat wazig is.)

In de vroege vroege vroege vroegte van London vertrok Willem naar het vliegveld, terug naar Eindhoven. Met 1 oog open en half aangekleed heb ik hem gedag gezegd. Vanaf vandaag moet ik dus solo verder. Na een vrij korte nacht ben ik vroeg opgestaan. Ik heb flink ontbeten en kort daarna ben ik mijn kleren gaan wassen. Aangezien ik altijd alleen maar het deurtje van de wasmachine heb open gezet had ik geen idee. (Sorry mam). Na informatie op internet te hebben verzameld heb ik eerst de handdoeken gewassen, aangezien ik mijn kleren iets belangrijker vind. Wonder boven wonder kwamen ze er compleet en schoon uit. Hierna heb ik nog mijn kleren gewassen en ook dat was perfect gegaan. Na een kort dutje werd ik wakker met een idee dat ik mijn kamer wel even kon gaan poetsen. (Nogmaals sorry mam, ik heb geen idee waar het vandaan kwam). Toen dat eenmaal allemaal voorbij was ben ik richting mijn Turkse vrienden van de Barnet Grills gelopen. De plek waar zij een heerlijke döner schotel hebben klaargemaakt, speciaal voor mij. Vlak na de pizza ben ik in slaap gevallen. Ik kan me geen beter einde van deze dag bedenken. 

May the Force be with you- Han Solo

Dag 12: 10-09-2018

(Op het moment dat ik week 2 online wilde zetten was deze dag verdwenen, excuses als het daardoor wat wazig is.)

Lange tijd heb ik het plan in mijn hoofd gehad om met de fiets naar school te gaan. Maar nu ik hier een weekje zit ben ik ontzettend blij dat ik dat plan niet heb doorgezet. En dat heeft een aantal redenen. 1. Het verkeer in London slaat nergens op. Ik begin steeds meer te denken dat de mensen hier maar wat doen. Ze slingeren hun hand omhoog en steken dan zonder te kijken over, rijdende bussen worden ingehaald via de andere kant van de straat en het is hier ’s ochtends en ’s middags gigantisch druk. Heel af en toe zie ik iemand voorbij fietsen. Op een hele sportieve fiets, dat moet ook wel, want het is hier heel heuvelachtig. Dat de bus ook niet helemaal ideaal is ben ik nu ook wel achter. In Eindhoven staat er netjes aangegeven hoe laat de bus er gaat zijn. Hier in London staat er letterlijk: De bus komt om de 9-12 minuten, zoek het lekker uit. (Oké dat laatste misschien niet, maar zo komt het wel over). Ook de bushaltes staan niet op de bordjes van te voren aangegeven. Gelukkig weet Google maps wel waar ik uit moet stappen, want aan de buschauffeurs heb ik ook niks. Fijne avond.

I’d rather go by bus -Prince Charles.

Dag 13: 11-09-2018

(Op het moment dat ik week 2 online wilde zetten was deze dag verdwenen, excuses als het daardoor wat wazig is.)

Mijn eerste échte stage dag! Omdat ik 3 wekkers had gezet was ik al vroeg wakker. Mijn kleren lagen al klaar, mijn tas was al ingepakt en zelfs mijn schoenen stonden netjes op me te wachten. Na een frisse douche en een goed ontbijt was ik klaar om te vertrekken. Het enige probleem, het was pas 07:15… Ik moest dus nog ongeveer 1,5 uur wachten. Super. Gelukkig heb ik mijn Playstation bij me, Netflix was er al snel om me uit de brand te helpen. Een aantal afleveringen verder was het dan eindelijk tijd om te gaan. Een tikkeltje nerveus stapte ik de bus in. Ik drukte op tijd op de stop knop en ik had mijn stage in 1 keer gevonden. Nadat ik mezelf had aangemeld via een computerscherm, maakte datzelfde fijne scherm ineens een foto. Half geschrokken stond ik op de foto. Diezelfde foto kwam op mijn naamplaatje te staan. Gelukkig moet ik elke ochtend een nieuw plaatje uitprinten, dus morgenochtend zorg ik dat ik mooi lach. Na een korte rondleiding werd ik in een kantoortje gezet, de meneer (Richard, Assistent-Hoofd van de school) was de avond ervoor naar een hele goede musical geweest. Blijkbaar wist heel de school dit, dus elke juf vroeg aan hem hoe het was. Fabulous! Na ongeveer een kwartiertje was hij klaar met kletsen en kwam hij het kantoor in. Hij vroeg hoe het met me ging en daarna vertrokken we meteen naar mijn klas. De eerste dag ging heel goed, elke dag heeft hetzelfde ritme dus daar wen ik vanzelf aan. Het enige waar ze nog aan moeten wennen is mijn naam. Jour? Jordan? Jero? Goor (van Geer)?              Eindelijk mag ik na 10 weken vakantie weer

Back to school

Dag 14: 12-09-2018

(Op het moment dat ik week 2 online wilde zetten was deze dag verdwenen, excuses als het daardoor wat wazig is.)

Omdat mijn stageschool heel streng omgaat met privacy en deze site een open site is, mag ik helaas niet te veel details benoemen over welke kinderen wat doen. Wat ik wel mag vertellen gaat over het lepel incident. Tijdens het diner in de middag moest ik een jongeman helpen met eten. Eerst schoof ik de lepel in zijn mond, maar na 2 happen kreeg ik te horen dat hij zelf de lepel vast kon houden. Ik hoefde de lepel alleen maar even aan te geven. De eerste hap pudding ging prima. Totdat het noodlot toesloeg. Het kind pakte de lepel vol pudding vast, gaf hem een flinke zwaai… en de lepel vloog, over mijn hoofd, recht tegen het raampje van de deur. En op dat moment besloot mijn begeleidster mij te vertellen dat ik wel op moest passen, want het kan zijn dat hij met de lepel gaat gooien. Een sterk voorbeeld van slechte timing.

Succes is 1% inspiration, 98% perspiration and 2% attention to detail.- Phil  Dunphy.