Week 4: Rocket Science.

Dag 22: 20-09-2018

Vandaag een speciaal stukje over het ritme in de klas. En dat heeft een reden. Bij alles wat er gebeurd op een dag hoort namelijk een pictogram, voor de duidelijkheid. Maar ook een voorwerp, bij de lunch hoort namelijk een beker, bij de morning massage een scrubhandschoen en bij speeltijd een balletje. Dat is zodat de kinderen niet alleen het ritme onder de knie krijgen, maar ook kunnen voelen aan het object. (Voor de kinderen met weinig tot geen zicht). We hebben dus pictogrammen en een voorwerp. En dan hoort ook nog overal een liedje bij. Waar ik natuurlijk heel blij mee ben, want dan kan ik mijn zangstem optimaal benutten. Ahum. Het zijn vaak dezelfde melodietjes, met een andere tekst. Eigenlijk is er voor elk klein dingetje wel een aanstekelijk liedje bedacht. Voor het rollen van de groep naar de eettafel, voor het opblazen van een ballon en zelfs als er een van de leerkrachten pauze gaat houden. Je begrijpt dat ik met al die liedjes af en toe wel eens in de war raak. Nou is dat al vervelend te noemen, wat misschien nog wel erger is, is het volgende. Ik neem deze liedjes namelijk overal mee naartoe. In de bus, naar de sportschool, ik zing ze in de gangen van de supermarkt. O-ve-ral zing ik over hoe de wind waait tijdens het buitenspelen en over hoe er aapjes dansen op het bed. Het logische vervolg is natuurlijk dat ik raar aangekeken wordt. En ik ben zelfs aangesproken in de supermarkt door de beveiliger. “Weet je wel dat je een kinderliedje zingt?” Ja, helaas wel meneer…

I don’t sing in public, I perform.

Dag 23: 21-09-2018

Na weer een lange week was het bijna tijd voor weekend. Het was een dag met mooi weer en veel zon, dus we zijn na de lunch tot het einde van de dag buiten geweest. Omdat er maar twee kinderen zonder steun kunnen lopen is het wat lastiger dan normaal om buitenspelen leuk te maken. Gelukkig ben ik goed in dingen inbeelden. Dus die saaie rolstoel veranderde al snel in een vliegtuig. “Hello Sir, this is your captain speaking…”. En na een veilige landing werd het een achtbaan. Ik rende alle kanten op en ik kreeg een enorme lach op het gezicht van mijn passagier. Als laatste vervoersmiddel koos het kind voor een raket. Een raket. Ik vond dat ik als vliegtuig al hard moest rennen, nu moest ik als raket het kind zo hard duwen dat z’n wieltjes zouden slijten. Gelukkig kwam ik met geluidseffecten al een heel eind en had de kleine astronaut niet door dat ik misschien wel zachter aan het rennen was dan de keer ervoor. Gelukkig kwam er een einde aan deze schoolweek en kon ik bijna naar huis. Wachtend bij het bushokje werd mij door een collega uit mijn klas verteld dat mijn bus niet meer zou komen vandaag. Hoera. Ze vertelde dat ik wel nog een andere bus kon nemen, dat duurde alleen iets langer. Na een flinke tour door Barnet kwamen we bijna in de buurt van de bushalte. We drukte op de stopknop en wilde uit gaan stappen. De chauffeur dacht er anders over en gaste ontzettend hard door. De meneer achter het stuur had het belletje niet gehoord en bood zijn excuses aan. Maar daardoor moest ik wel een heel stuk verder lopen. Goed voor de gezondheid zullen we maar zeggen.

10,9,8,7,6,5,4,3,2,1,0…. Blast off!

Dag 24: 22-09-2018

Deze dag had ik mezelf voorgenomen om weinig tot niks te gaan doen. Het begon al goed door wakker te worden rond lunchtijd en vervolgens 2 eieren met spek te eten. Hierna ben ik weer in bed gaan liggen en heb ik heel actief gevoetbald, via mijn Playstation. Toen het bijna half 8 was geweest ben ik snel naar de supermarkt gerend. Daar vond ik de beste aanbieding ooit. Een cheeseburger met friet voor 50 cent. Wel uit de diepvries, maar op de verpakking zag het er goed uit. Het was een hele puzzel omdat alles apart in de magnetron moest. Maar het was de moeite waard! De half lauwe burger smaakte naar… 50 cent. Het was niet te eten. De friet was slap, de burger droog en het broodje harder dan steen. De Mc Buikpijn. En dat mijn twee Poolse huisgenoten op de achtergrond aan het bekvechten waren hielp ook niet mee. Ik kon er natuurlijk niks van verstaan, maar het klonk niet heel vriendelijk. Na ik de helft van mijn friet heb weggegooid ben ik de keuken uit gevlucht en heb ik druiven gegeten als toetje.

Kurwa

Dag 25: 23-09-2018

Terwijl mijn andere gezinsleden heel de binnenkant van het huis van de ene naar de andere kant van Eindhoven aan het verhuizen waren (In de regen). Lag ik heerlijk te genieten van een geweldige Ronald Goedemondt show. Ik vond het echt zó vervelend dat ik niet mee kon helpen. Natuurlijk niet. Ik heb wel een lief appje gestuurd om ze succes te wensen. Meer dan dat kon ik vanuit het zonnige Engeland niet doen. Zelf had ik het ook erg druk. Ik was me langzaamaan aan het voorbereiden op de topper tussen PSV en respectievelijk ajax. Uiteraard wist ik dat de trots uit het Zuiden zou winnen, het was alleen nog maar de vraag met hoeveel. In de pub zouden ze geen Nederlandse wedstrijden uitzenden. Dus moest ik de wedstrijd noodgedwongen vanuit bed kijken. Ik zou eigenlijk in het stadion zitten, maar dan loop ik mijn studiebeurs mis en dat zou jammer zijn. Na een ‘spannende’ 35 minuten stond het al 3-0 en was de wedstrijd eigenlijk wel gespeeld. Trots zag ik, in mijn PSV shirt, hoe de mannen van Mark van Bommel de wedstrijd goed uitspeelde. Na wat avondeten heb ik deze zondag afgesloten waar ik hem ook begon, tv kijkend in bed.

It’s raining pipe steels

Dag 26: 24-09-2018

Mijn extra dag van het weekend wil ik elke week graag goed benutten. Vandaag ben ik begonnen in de sportschool en daar heb ik een kleine 2 uur doorgebracht. Toen ik deze actieve bezigheid eenmaal achter de rug had ben ik doorgelopen naar de grotere supermarkt. Omdat deze winkel nogal ver lopen is kom ik hier niet zo vaak. Ik had me voorgenomen om de komende week steeds voor meerdere dagen te gaan koken. Vandaag zou dat kip uit de oven worden met aardappels en verschillende groentes. Helaas deed mijn oven het niet, maar kip is kip en die kan ook best in de pan. En dat was waar. Blijkbaar was het de bedoeling dat de groente ook in de oven moest, maar dat kon dus allemaal niet. Stomme oven. Na het eten was het aftellen begonnen… Nog een paar uur tot Fifa 19 uit zou komen. Ik had het spel al van te voren besteld via mijn Playstation, dus ik hoefde het alleen nog te downloaden om 23:00 uur. Bellend met mijn vriendin was ik zo blij als een kind toen ik het eindelijk kon spelen. Helaas moet ik morgen fris en fruitig zijn voor mijn stage, anders had ik heel de nacht doorgespeeld.

You can’t wake up late if you stay up all night gaming

Dag 27: 25-09-2018

Op deze dag heb ik misschien wel de meest vieze geur geroken die ik ooit onder mijn neus heb gehad. Vandaag was het tijd voor een verhaal. En geen normaal verhaal, maar een verhaal om de zintuigen te prikkelen. Dat is in ieder geval gelukt. Het verhaal heet ´Don´t put your finger in the jelly, Nelly´. Bij elk hoopje eten hoorde een naam. Don’t put your finger in the pie, guy. Een van de vele dingen waar de kinderen doorheen moesten gaan met hun handen. Natuurlijk werd ik gekoppeld aan een kind dat heel erg veel om zich heen slaat. En naast mij zat een kind dat mijn arm steeds vast wilden pakken. Het was voor mij een spelletje geworden om alles te ontwijken. Uiteraard was ik niet op de hoogte gesteld dat we dit vieze verhaal deze dag zouden hebben, dus ik had mijn mooie witte eendentrui aan. Super. Want op wit zie je chocolademousse vlekken niet zo goed. Wel dus. Ik moest in de bus stappen alsof ik was aangevallen door een heel rek vol met chocolademousse. Gelukkig kon ik weer samen reizen met mijn vaste busvrienden. Of zoals ze het zelf noemen ‘bus pals’.

Chemische jelly + Spaghetti + Abrikozen jam + Gepofte rijst + Chocolademousse = Kokhalzen.

Dag 28: 26-09-2018

Deze woensdag was het in de ochtend gigantisch koud. Zelfs na een stukje rennen naar mijn school voelde ik me nog als bevroren. Later op de dag was het ineens 22 graden en kon ik buiten gaan lunchen op mijn vaste bankje. Op school was het een vrij rustige dag. We waren al vroeg klaar dus ik kon vroeg naar huis. Na boodschappen te hebben gedaan liep ik met twee volle tassen binnen bij Barnet Grills. Dit was de dag dat ik officieel nooit meer naar Barnet Grills ga. Nadat ik 2x opnieuw moest bestellen omdat de beste man niet snapte wat ik bedoelde, kreeg ik na ongeveer 20 minuten eindelijk mijn eten mee. Toen ik naar buiten wilde lopen, rammelde hij nog een keer met het schaaltje voor een fooi. Val dood. Dacht ik, ik zei het uiteraard niet. Niet dat hij me verstaan had, maar dat is natuurlijk niet netjes. Eenmaal thuis zetten ik de tv aan en wilde ik mijn friet gaan eten. De friet was droog en mijn vlees verdronk in het vet. Nadat ik het heel vakkundig kei hard in de prullenbak heb gegooid heb ik een mooi ei voor mezelf gebakken. En dat was alweer het einde van deze dag en deze week.

I wasn’t made for cold mornings