Week 7: Is het al bijna kerstmis?

Dag 43: 11-10-2018

Deze mooie donderdag was een koude dag. Een erg winderige dag. En niet omdat ik bonen had gegeten, of omdat het zo hard waaide. Maar overal waar ik kwam werden er scheten gelaten. Ik zal niet te veel in detail treden. Misschien zit u, de lieve lezer wel net te eten. Maar het begon al vroeg in de ochtend. In de bus kwam een grote man naast me zitten. Hij keek wat rond en toen bewoog hij wat op zijn stoel. Wat ik daarna rook kun je wel raden. Gelukkig stapte de man direct uit en kon ik snel op een ander plekje gaan zitten. Het 2e incident was in het soft play lokaal. Een ruimte vol met zachte spullen waar kinderen kunnen kruipen, vallen en dus ook in alle vrijheid ‘pufjes’ kunnen laten. Met de ijskoude lucht van de airco op mijn rug hoorde ik wat gepruttel. Toen het kind hardop begon te schaterlachen wist ik het zeker. Hij was schuldig. Na mezelf op te hebben gesloten in mijn kamer dacht ik van alle ellende verlost te zijn. Maar dat had ik fout. Nadat ik lekker een raampje open had gezet, zoals ik eigenlijk altijd wel doe. Ik hoorde een man lopen die heel vrolijk in onze voortuin aan het bellen was. Het was de huisbaas. Ik heb het geluk dat hij zijn auto aan de kant van mijn raam parkeert. Hij was spullen aan het verplaatsen en toen hij door zijn knieën ging op iets op te rapen gebeurde het. Prrrrt. Gelijk sloot ik ramen en deuren en ben ik die avond niet meer uit mijn kamer gekomen.

Lethal

Dag 44: 12-10-2018

Om genoeg vitamines en zuivel en dat soort ongein op een dag binnen te krijgen ben ik sinds kort begonnen met Griekse yoghurt. Samen met Schotse havermout, een beetje jam en een banaan. Dit klinkt super gezond, en dat is het ook. Dit compenseer ik dan weer door verder alleen maar junkfood te eten. Nee hoor, bezorgde familieleden. Ik red mezelf prima hier. Het is bijna weekend en dan heb ik weer de tijd om allerlei volwassen dingen te doen. Zoals mijn kamer poetsen, de was doen en boodschappen. Ik geniet er wel van om een beetje zelfstandig te zijn. Maar ik ben meer dan gelukkig als mijn ouders deze taken weer op zich nemen. (Ik weet dat jullie graag voor me zorgen <3 ). Maar goed. Ik moet natuurlijk niet alleen thuis volwassen zijn. Ook op mijn stage wordt er het een en ander van me verwacht. Omdat de opleiding tot onderwijsassistent in Engeland maar 3 maanden duurt i.p.v. 3 jaar liggen de verwachtingen niet super hoog. Maar dat is aan de ene kant alleen maar positief voor mij. Zo wordt ik wekelijks overstroomt met complimenten. Vandaag kreeg ik het fijne compliment dat ze het zo leuk vonden hoe ik met de kinderen omging. Grotendeels ook omdat de kinderen niet altijd even blij zijn met nieuwe mensen. Ik heb het geluk dat de kinderen mij geaccepteerd hebben. En ik ben me er enorm van bewust dat dat best bijzonder is. En ze zijn er hier niet bang voor om me dat elke dag wel een paar keer duidelijk te maken. ‘Je bent nu onderdeel van Red class en we gaan je echt niet zo maar laten gaan.’ Oeps, ik begin het hier gewoon naar mijn zin te krijgen…

Once Red class, always Red class.

Dag 45: 13-10-2018

Deze ochtend begon uitermate fijn. Ik werd wat later wakker dan normaal en ik was heel vrolijk. Toen realiseerde ik het me: het is bijna kerstmis. Omdat de mensen hier Sinterklaas alleen kennen van een rare Nederlandse discussie, krijg ik daar gelukkig dit jaar vrij weinig van mee. Gelukkig maar. Maar dat zorgt er ook voor dat mensen hier veel eerder in de kerststemming zijn dan mensen in Nederland. En dat is ontzettend aanstekelijk. Terwijl ik in de keuken een lekker eitje sta te bakken schalt wham! door de keuken heen. Mijn huisgenoot Lukasz is waarschijnlijk pas net wakker. Aan zijn gezicht is te zien dat hij niet zo veel heeft met het kerstfeest. Nadat hij in het Pools het een en ander heeft gezegd over mijn muziek besluit ik mijn eitje op mijn kamer op te eten. De zon schijnt, het is heerlijk weer. En ik luister kerstmuziek. Eenmaal wakker geworden van mijn middagdutje heb ik nog een heel klein beetje aan school gewerkt. Van te voren dacht ik dat het heel druk ging worden. Maar omdat ik eigenlijk maar weinig voor school hoef te doen gaat alles vrij soepel. In de avond wil ik naar de pub om een wedstrijd te kijken van het Nederlands elftal. De barman dacht grappig te zijn door te zeggen: ‘Nee jongeman, wij zenden alleen goed voetbal uit. Jullie verliezen toch wel’. De volgende keer dat ik er weer ben zal ik hem even heel hard uitlachen. Nederland won die avond natuurlijk met 3-0 van Duitsland.

Wij zijn een kerstbal -Bert en Ernie

Dag 46: 14-10-2018

Zondag wasdag! Dat klopt niet helemaal, omdat ik over het algemeen maar wat doe. Maar voor vandaag vind ik wel dat het mag. Ik heb niet heel overdreven veel kleren meegenomen. Maar wel alles moet verschillend gewassen worden. En ik heb nooit geweten dat wassen zo lang kan duren. De wasmachine staat in de keuken. En mijn kamer daarnaast. En toch presteer ik het elke keer weer om het piepje niet te horen. Vaak schrik ik ineens op en ren ik naar de wasmachine. Maar dan heeft iemand anders het deurtje al open gezet. Ik heb nog niemand horen klagen, dus misschien is er wel iemand die het heel leuk vindt om te doen. Na vier keer op en neer te zijn gelopen naar de wasmachine was ik er wel klaar mee. Ik besloot vanuit mijn bed te gaan kijken wat er allemaal in London te doen was rondom kerst. En dat is gigantisch veel. Van kerstverlichting tot op de foto gaan met de kerstman in een kerstachtig pretpark. Het kan hier allemaal. Het enige nadeel is dat het meeste allemaal vrij laat begint. Er zijn al wel wat schaatsbanen open binnenkort, maar het hele gebeuren in Hyde Park begint pas in December. Ik vlieg de 15e van December weer terug naar Eindhoven. En in December zelf heb ik nog maar een bezoeker van deze mooie stad. Dus pap, bereid je maar alvast voor:

It's beginning to look a lot like Christmas!

Dag 47: 15-10-2018

Over deze maandag kan ik weinig zeggen. Ik heb flink lang uitgeslapen, ik heb geen enkel moment nagedacht om ook maar iets te poetsen en in de avond heb ik een zelf afgebakken pizza gegeten. Rond 14 uur ben ik even naar de supermarkt gelopen om wat boodschappen te doen. Elke dag staat daar de zelfde beveiliger. Nou ja, beveiligertje, zo groot is hij namelijk niet. Hij staat altijd bij de ingang en wenst iedereen een fijne dag. Hij is samen met wat anderen een van de vaste gezichten van de supermarkt om de hoek. In de winkel staat er eigenlijk altijd wel een van de vakkenvullers spullen in het vak te gooien. Het zijn ook niet echt meer vakkenvullers, maar meer spullengooiers. Achter de kassa staan vaak een van de 3 zelfde vrouwen. De een wat vriendelijker dan de ander, maar dat is eigenlijk overal wel. Als er een onprettig persoon achter de kassa staat kies ik vaak voor de zelfscan. Helaas ben ik niet de enige met dat idee, dus is het bij de zelfscan ook wel is druk. De indeling van de winkel slaat eigenlijk nergens op. In Nederland hebben de winkels vaak mooie brede gangpaden. Als je naar deze winkel gaat nadat je een toetje te veel hebt gegeten is het al een hele strijd. Omdat de gangpaden zo klein zijn, liggen ook alle producten maar een beetje door elkaar. Eieren tussen de koekjes, brood naast de rijst en de diepvries pizza’s liggen langs de wijnen. Er zal vast een logica in zitten, maar ik vraag me af wat voor logica.

Every little helps, Tesco

Dag 48: 16-10-2018

In de ochtend, als nog niet iedereen op school aanwezig is (ik ook niet) zou er een brandoefening zijn. Zonder kinderen. Eerst willen ze zorgen dat alle leerkrachten goed weten wat ze moeten doen, later deze maand zou het dan pas met kinderen worden geoefend. Vrij logisch. Totdat er tijdens de lunchpauze ineens een brandalarm afging. Het was geen oefening, want dat zou nog niet vandaag zijn. Zonder enige paniek gooiden we de nooddeuren open en liepen we met 7 kinderen naar buiten. Het laatste kind was nog niet buiten of er werd vanaf de binnenplaats al geroepen dat we weer naar binnen konden. Vanuit binnen werd er naar de achterste helft geroepen dat dit geen oefening was. Chaos dus. Na wat overleg zijn we voor de zekerheid maar naar buiten gegaan. Terwijl bijna iedereen spontaan hoofdpijn kreeg van het irritante alarm, kwamen er steeds meer kinderen naar buiten. Het bleek geen oefening te zijn. Er was iets verbrand in de oven in de keuken. Daarbij was een klein beetje rook vrijgekomen en dat was al genoeg om het alarm af te laten gaan. Geen paniek dus. Normaal zou het alarm uit moeten gaan als er niks meer aan de hand is. Maar dat was overduidelijk niet het geval. Na 2 minuten pure hel ging het alarm dan eindelijk uit. Gek genoeg begonnen de meeste kinderen niet tijdens het alarm te huilen, maar pas nadat het was afgelopen. Zelf voelde ik me wat misselijk. Bij thuiskomst dacht ik dat ik gewoon even goed moest eten. De friet en kipnuggets gingen in de oven. Wat later een enorme fout bleek te zijn zag er best lekker uit. Nadat de frietjes goudbruin leken haalde ik de hele schaal met avondeten uit de oven. De friet was van buiten goed, maar van binnen niet te eten. De kip was alles behalve speciaal en zeker niet lekker in vergelijking met de kip van mijn grote vrienden van McDonalds. Ik was al misselijk, maar dat had zich nu verdubbeld. Ziekjes ging ik op bed liggen en daar ben ik niet meer weggegaan.

Don’t do drugs, do chicken nugs

Dag 49: 17-10-2018

Het ene mankement volgt het andere op. Ik werd wakker zonder misselijkheid, maar wel met enorme pijn in mijn nek. Ik zal wel verkeerd gelegen hebben. 1 keer per jaar heb je zoiets en het komt eigenlijk nooit goed uit. Vandaag was de dag dat ik van plan was te gaan sporten. En omdat ik het zonde vind om niet te gaan had ik besloten om toch maar te gaan vandaag. Je hoeft natuurlijk niet op de lopende band te staan met je nek. Dat zou overigens ook vrij ongezond en uiterst pijnlijk zijn. We dwalen af. In de sportschool heb ik normaal altijd mijn eigen muziek opstaan. In plaats van te luisteren naar de standaard sportschool liedjes. Tussen 2 liedjes in zit er altijd een paar seconde dat ik de achtergrond muziek van de sportschool hoor. En deze muziek herkende ik wel. Hier werd gewoon de muziek van DJ Paul Elstak gedraaid. Met een grote grijns op mijn gezicht was ik aan het hardlopen. Ik heb nooit geweten dat deze man überhaupt bekend was buiten de grenzen van ons mooie land, laat staan in Engeland. Na dit liedje vond ik het wel weer mooi geweest en wilde ik terug naar huis gaan lopen. Toen kwam ik erachter dat ik niet per se die hele lange weg af hoefde te lopen, ik kon ook gewoon een stukje met de bus. Heel ‘toevallig’ kwam de bus net aangereden. Ik stapte in en ik zou er over 3 haltes weer uit moeten. Het was vrij druk in de bus en ik moest ook staan met een paar anderen. Met mijn koptelefoon stond ik te wachten om uit te gaan stappen. Een 40 jarige man duwde mij in mijn rug en vertelde zeer ‘vriendelijk’ dat hij uit wilde stappen. ‘Ik ook’ en terwijl ik hem heel vies aankeek (Heb ik van mijn moeder geleerd) stapte ik uit de bus. Hij liep recht achter me aan en wilde nog iets tegen me zeggen, maar ik liep rustig door. Potverdikkie zeg, de volwassenen van tegenwoordig…

I wanna see the rainbow high in the sky