Week 8: Van staatsbezoek tot kattenkoek.

Dag 50: 18-10-2018

Ondanks dat niet alle kinderen kunnen (volledig) kunnen praten, wordt er fantastisch veel gecommuniceerd. Aan interactie geen gebrek! Met toestemming mag ik een aantal kinderen omschrijven en vertellen hoe zij communiceren. Het zijn kinderen uit heel de school. Je zou denken dat je alleen contact hebt met de kinderen in je eigen klas, maar eigenlijk probeert elke leerling wel met je te communiceren. Zo is er een jongen die altijd bij onze achterdeur komt staan op de speelplaats. Toen het nog wat warmer was hadden we de deuren open en riep hij me wel is. “Hey Youssef, how can I help you?” Voor hem heet ik dus Youssef en dat moet ik maar accepteren. Hij is vaak verdrietig en dan wil hij een hele lange knuffel. En die kun je niet zo maar weigeren. Gelukkig heb ik ze nooit geweigerd, maar een andere student deed dat wel. De consequenties waren niet mals, luidkeels geschreeuw en veel krassen waren het gevolg. Maar ja, dan had je ook maar gewoon een knuffel moeten geven. Deze jongen maakt dus altijd een praatje met me. Maar er is ook een hele vrolijke jongen die verbaal nog achterloopt. Hij praat dus met gebarentaal tegen iedereen. Na een aantal weken oefenen had ik dat onder de knie en kon ik mijn eigen zinnen ondersteunen met gebaren. Heel interessant! Maar het meest mooie vind ik de communicatie met de ogen. Een meisje heeft een speciale tablet die haar ogen volgt. Daardoor kan ze kiezen uit ontzettend veel woorden. Ze kan kiezen uit emoties, activiteiten, begroetingen en nog veel meer. Ook kan ze verhaaltjes vertellen en langere zinnen maken. Ze heeft het apparaat niet altijd bij zich, maar ze kan er enorm veel mee. Dat is wel een van de mooiere dingen aan deze stage. Ik leer heel veel.

Communicatie is ook mogelijk zonder (h)oren

Dag 51: 19-10-2018

Nog voordat ik wakker werd had mijn zus al een appje gestuurd dat ze op Schiphol klaar stonden om te gaan vliegen. Deze dag verliep vrij soepel en snel. Op vrijdag is er altijd een andere leerkracht en daar kan ik gelukkig enorm mee lachen. Haar accent is het platste dat ik ooit heb gehoord en haar lach is een mix van een grommende beer en een kraai met enorme honger. Hou dat beeld vast dames en heren. Mijn zus en Stijn sliepen vlakbij mijn kamer in de buurt. Het was een stukje lopen, of 2 haltes met de bus. Als goed ingeburgerde Engelsman koos ik natuurlijk voor de meest luie optie, de bus. Voor de kamer waar ze verbleven stond ik op ze te wachten. Twee, drie, vier keer bellen later nam ze eindelijk op. Ze stonden in de supermarkt en waren binnen 10 minuutjes terug. Terwijl ik in mijn gedachte veranderde in Robbert ten Brink stelde ik mij verdekt op achter een grote boom. In de verte zag ik ze al aan komen lopen. Terwijl ik met mijn ene voet bijna in de poep ging staan, viel mijn andere voet van de iets te hoge stoep. En toen kwamen ze langs gelopen. Ik liep achter ze aan en vroeg heel droog: ‘Zou ik wat mogen vragen?’ Na een stevige wandeling terug naar mijn huis heb ik ze een rondleiding gegeven door mijn hele grote kamer. Vanuit daar zijn we naar het welbekende Fish and Chips restaurant gegaan. Na een flink bord Fish en vrij veel Chips zijn we met volle buikjes naar de pub gegaan. Daar hebben wij de avond met een lekker Engels biertje afgesloten.

Surprise Surprise!

Dag 52: 20-10-2018

Terwijl mijn bezoek al klaar was om te gaan, lag ik voor de 2e keer te slapen. Na een kort ochtenddutje schoot ik wakker en las ik dat ze al hiernaartoe willen komen. Terwijl ik in 10 minuten probeer te doen wat ik normaal in ongeveer 1,5 uur doe ren ik door mijn kamer. En wonder boven wonder is het me gelukt. Met nat haar stap ik de deur uit. Ons beginpunt is Leicester Square, vanuit daar lopen wij naar de M&M winkel. Maar omdat mijn gasten misselijk werden van de smerig zoete geur zijn wij snel weer naar buiten gegaan. Via Chinatown zijn wij naar het Natural History museum gereisd. Hier ben ik nu al wel een aantal keer geweest, dus voor mij is dit niet meer zo interresant als de eerste keer. Wel fascineren de twee ‘opgezette’ Dodo’s mij elke keer weer. Toch fijn, zo’n groot gebouw met fantastische geschiedenis en ik ben alleen geïnteresseerd in dodo’s…Op de route naar het optrekje van de Queen hingen er overal Nederlandse vlaggen. En dat had een bijzondere reden, er was namelijk een bijzonder iemand in town. Willem-Alexander Claus George Ferdinand, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg. Willy en Max kwamen een midweekje hun herfstvakantie doorbrengen in de mooie Britse hoofdstad. En zoals op de foto te zien is wilde tante Elizabeth dat niet zomaar voorbij laten gaan. Vandaar al die mooie vlaggen. Onze tocht door London ging verder in Holland park. Waar mijn zus graag een Japanse tuin wilde bezoeken. Er wordt vaak gezegd dat mijn zus veel op mijn moeder lijkt, maar dat ze dit af en toe zelf bevestigd is natuurlijk schitterend. “Hier rechtdoor”. Terwijl ik toch echt het idee had dat we naar links moesten. “Nee hoor, ik weet het eigenlijk zeker”. Ja… dat heb ik wel eens vaker gehoord. Iedereen weet natuurlijk hoe dit afloopt. Ik had, uiteraard, gelijk. Niet erg, want het was een mooi park. Maar de gelijkenis is prachtig.

Mama, ze lijkt steeds meer op jou…

Dag 53: 21-10-2018

Vandaag begon met genoeg sport en beweging voor de komende 25 jaar. We begonnen namelijk in de buurt van Covent Garden. Eigenlijk er recht onder. Het enige wat ons weerhield waren 193 traptreden. Dat staat gelijk aan een gebouw met 15 verdiepingen. Super. Gelukkig sport ik wekelijks, dus dit was een eitje. Dat was wat ik dacht. Met mijn vader heb ik deze enthousiaste fout al een keer gemaakt. Toen moesten we allebei al een redelijk op adem komen. Maar tijdens dit stukje omhoog had ik het toch iets zwaarder. Ik had het geluk dat mijn zus het nog iets zichtbaar zwaarder had dan ik. Waardoor het leek alsof ik het makkelijk aan kon. Sorry zus. Na een rondje over de overdekte markt zijn we via een soort van rare omweg op een heel groot trein station beland. Dat leek in ieder geval zo. Maar nadat ik de hele grote olifant bij de roltrap zag, herkende ik de boel weer. Terwijl we aan het lopen waren hadden Stijn en ik afgesproken dat we naar de London eye zouden gaan. Daar was namelijk ook de London Dungeon waar wij allebei graag in wilden. De London Dungeon is een vreselijk spookhuis met acteurs en hele enge verschillende kamers. Ouderwets genieten dus! Maar helaas, na 10 minuten van overhalen moesten we de missie staken. Ze wilde er echt niet in. Na een leuk avondje in de levendige straten van Soho zijn wij huiswaarts gegaan.

Een ding moet ik mijn vermoeidheid meegeven: uithoudingsvermogen heeft ‘ie wel!

Dag 54: 22-10-2018

Vandaag had ik een rustdag. Mijn bezoek ging zelfstandig op pad. Daardoor had ik de kans om de hele dag helemaal niks te doen. Lang uitslapen, films kijken en veel eten. Maar toen ik de 2e keer wakker werd en naar de badkamer wilde lopen zag ik iets. Iets groots. Iets harigs. Iets met acht poten. Een vreselijk vieze spin die over mijn muur liep. Het kan aan mij liggen, maar in Eindhoven had ik vrij weinig last van spinnen of langpootmuggen. Het lijkt wel alsof dat uurtje terug in de tijd mij naar de prehistorie heeft gebracht. Ik dreig af te dwalen. In mijn paniek rende ik naar de keuken voor de stofzuiger. Daarmee heb ik de spin opgezogen. En uit pure angst ging ik mijn hele kamer diervrij maken. Elk hoekje werd gecheckt en geen enkel klein beestje overleefde mijn stofzuiger. Nadat ik de hele kamer had schoongemaakt begon ik met het afstoffen van mijn meubels. Is dit hoe het voelt om wekelijks een grote schoonmaak te doen? Werd dit veroorzaakt door mijn angst? Of begin ik het nu eindelijk te snappen. Ik heb geen idee, maar het was wel goed voor mijn kamer. Nadat ik licht was uitgeput ben ik begonnen aan The Hobbit, deel 3. Een fantastische film! Heb ik ergens gelezen. Ik heb zoals wel vaker het einde van de film niet gehaald. Maar ik heb wel een fijn dutje gehad. Ook niet erg toch? Toch?

I’m going on an adventure! -Bilbo Baggings

Dag 55: 23-10-2018

Deze dag was een soort van vervolg op mijn rustdag van gisteren. Ik had schoolvakantie en dus heerlijk vrij. Ik heb heel de dag precies niks gedaan. In de avond ben ik naar de pub gegaan om voetbal te kijken. Manchester United tegen Juventus. Een fantastisch saaie wedstrijd. Waar ik ook niet veel over kwijt wil. Het was een zeer gezellige avond en ik heb enorm genoten van de aanwezigheid van mijn bezoek! Morgen is de laatste dag en ook dat wordt een rustige dag. Het gezelschap moet al vroeg uitchecken, wat dus ook betekend dat ik vroeg op moet staan. En dat is iets waar je me niet per se vroeg voor wakker kunt maken. Maar het is niet anders.

Lieve slaap, ik heb je nodig!

Dag 56: 24-10-2018

Deze dag gaat de geschiedenisboeken in als een van de mooiste dagen van mijn leven. Niet omdat mijn zus vertrekt, of omdat ik een mensenleven heb gered. Nee dames en heren, het wordt nog beter. Tijdens het kijken van de 2e deel van The Hobbit (want wie houd zich nou weer aan de chronologische volgorde) verscheen er ineens een donkere schaduw op mijn vensterbank. Ik schrok me een hoedje en sprong van mijn bed. Nadat mijn bezoek in het ding een kattenvorm herkende, liep ik er heel voorzichtig naartoe. Hij kwam rustig over en probeerde mijn hand te likken. Dat ritueel herkende ik van mijn twee lieve katten uit Eindhoven. Een aantal rondjes over de vensterbank later sprong hij op de vloer. Nog een beetje bang liep hij de badkamer in. Terwijl ik de kat probeerde te aaien gingen mijn zus en Stijn naar de winkel om broodjes en kattenkoekjes te halen. Ik wilde natuurlijk dat de kat zo lang mogelijk hier zou blijven. En toen was het ineens tijd om afscheid te nemen van mijn visite. Bijna een hele week zijn ze hier geweest en ik ga ze, net als mijn andere bezoek, ontzettend missen. Ik heb natuurlijk het geluk dat ik iedereen gewoon over een paar weken weer zie. Dus dat zit wel snor. Over snorren en snorharen gesproken… Watson! Ondertussen heb ik de lieve viervoeter omgedoopt tot Watson. Dat ‘ie waarschijnlijk al een naam en een baasje heeft zal me worst wezen. Bij dezen is het mijn, soort van gestolen, kamer kat. Natuurlijk komt aan alles een eind. En na veel mooie momenten en leuke foto’s moet ik ook Watson weer uit mijn raam laten ontsnappen. Ik zorg ervoor dat de foto’s ook op deze website komen te staan, zodat iedereen kan meegenieten van deze prachtige kat.

Elementary, my dear Watson!