Week 6: Liefdesgans

Dag 36: 04-10-2018

Het was een rustige stagedag. 4 van de 7 kinderen waren niet in de klas aanwezig, dus was er besloten om mij op een andere plek in te zetten. Ik mocht naar de administratie, waar ook het assistent-hoofd van de school zit. Interessant! Dacht ik. Niet dus. Ik zag een gigantische stapel met papieren liggen die in verschillende kleine mapjes moesten worden gestopt. Daarna mocht ik ook nog aan de slag met de papierversnipperaar. Wat achteraf nog best wel leuk was. Tijdens een gezellige lunch vertelde meneer Richard dat hij graag naar musicals gaat. En op dat moment maakte ik een grote fout. Ik vroeg heel geïnteresseerd wat zijn lievelingsmusical was. Normaal duurt mijn pauze ongeveer 30 minuten. Maar dit leek 3000 minuten te duren. Ik kan af en toe enthousiast zijn over dingen die ik leuk vind, maar dit sloeg nergens op. Ongeveer 2 minuutjes voor het einde van de pauze kon ik gelukkig met een smoes weg dat ik nog even snel naar de wc moest. Anders was ik nooit van zijn verhalen afgekomen. Zijn favoriete musical was trouwens Hamilton. Bij thuiskomst realiseerde ik me dat ik morgenavond bezoek zou krijgen. Ik en mijn kamer waren daar alles behalve klaar voor. Een berg was op de vloer, een vloer die nog geen stofzuiger had gezien sinds ik er was en een vensterbank waarvan ik niet eens wist dat ‘ie er was omdat ik altijd mijn gordijnen dicht heb. Gelukkig helpt het als ik een muziekje aanzet.

Alles ruikt zo fris, als het schoon is -Ernst en Bobbie

Dag 37: 05-10-2018

Nadat ik de avond ervoor helemaal ben los gegaan met poetsen word ik rond 4uur in de ochtend wakker. Ik heb mijn kleren aan, naast mij ligt een theedoek. “Op de vloer ligt een leeg pak appelsap, en kledingstukken die eigenlijk alleen van mij kunnen zijn. Het is een nacht.” Nee grapje, dat doe ik jullie niet aan. Ik schrok wel een beetje, ook omdat ik dacht dat het al tijd was om op te staan. Terwijl ik al met 1 been in de douche sta kom ik erachter dat het nog niet echt tijd is om richting mijn stage te gaan. Waar ik gisteren een rustige dag had, werd het vandaag een drukke dag. Gelukkig hadden we een extra paar handen. Met ‘n verekkes zware stem. Ik zing de liedjes vaak heel vals en een beetje hoger mee. Maar de jongeman ging er vol voor. Terwijl ik en mijn zeer gewaardeerde collega in de lach schoten moest de lerares alles op alles zetten om haar lach in te houden. Niet netjes tegenover die jongen, maar wel geweldig grappig. Ik deed alsof ik moest hoesten en de lerares besloot zich rustig weg te draaien van de situatie. Na dit voorval kreeg ik wel complimenten over hoe ik het vandaag had gedaan. Ze merkten in de klas allemaal dat ik nu steeds meer ritme begin te krijgen en dat ik snap wat er moet gebeuren. Dat soort complimenten zijn natuurlijk altijd fijn en dat deed me ook goed. Toen de avond begon te vallen, begon ik mij te verplaatsen richting het vliegveld. Het verliep heel soepel, de bus reed goed door en in de metro was het lekker rustig. Totdat ik over moest stappen. De metro waarop ik moest overstappen was dicht in verband met stakingen. Terwijl mijn vriendin met Ryanair (gek genoeg) wel zonder moeite aan het vliegen was, rende ik naar het treinstation waar mijn trein bijna zou gaan vertrekken. Ik was er precies op het moment dat de trein weg zou rijden, maar gelukkig mocht ik nog instappen. Vanaf nu hoefde ik alleen nog maar te blijven zitten en wachten totdat ik bij het vliegveld zou zijn. Terwijl ik door het vliegveld heen snelwandel, zie ik haar al staan, maar gek genoeg ziet ze mij niet. We zijn aan het bellen en een kleine 10x zeg ik ‘achter je!’ En dan ziet ze me eindelijk staan.

Waar het om gaat, is dat er ether-discipline is. -Ellie Lust

Dag 38: 06-10-2018

Op een regenachtige morgen in London word ik wat ziekjes wakker. Het was nog vrij vroeg, dus ik besloot om even door te slapen. Eline ging ondertussen heel ijverig aan school werken. Maar toen ik weer wakker werd lag ze al weer te slapen. Ik probeerde zo zachtjes mogelijk naar de douche te lopen. Maar bij elke stap leek ze wakker te worden. Dus rende ik in een keer heel hard naar de keuken toe. Daar heb ik toast met jam gemaakt. Heel lief, dacht ik. Maar dan moet ze natuurlijk wel wakker worden. Nadat ik de 2 glazen en het pak sinaasappelsap had neergezet was ik heel dichtbij het punt om heel hard te gaan roepen. Maar gelukkig, voor haar, werd ze net wakker. Ook toen we even later de deur uitstapte was het nog aan het regenen. We hadden kunnen denken aan een paraplu, maar het enige wat wij dachten was: rennen! Bij de bushalte kwam onze bus er al vrij snel aan. Daarna zaten we vrij snel in de metro, maar we waren toch redelijk doorweekt. Toen we bijna op waren gedroogd kwam het beste nieuws ooit. We moesten uitstappen! Terug de regen in. Tijdens het toeristische rondje London kwamen wij ook langs het mooie Trafalger square, het plein met de mooie grote leeuwen. En fijne regenplassen waar je midden in kunt gaan staan waardoor je schoenen en sokken volledig doorweekt zijn voor de rest van de dag. Gelukkig is er spreekwoordelijk altijd zonneschijn na de regen. Bij ons kwam deze zon niet in de vorm van warmte, maar in de vorm van the King of pop. Er was een ‘On the wall’ tentoonstelling vol met kunst. Geïnspireerd op Michael Jackson. De vrouw achter de balie was heel vriendelijk en wees ons erop dat we speciale tickets konden krijgen. Ze waren niet super speciaal, maar wel veel goedkoper. Na een rondje door deze prachtige expositie zijn wij via de giftshop naar buiten gegaan. Hier heb ik even staan twijfelen of ik 2 hele mooie kaarten zou kopen. Waar mijn vriendin het nut niet in zag van zo’n prachtige kaart, heb ik hem heel eigenwijs toch maar gekocht. Hij is echt heel erg mooi! Echt waar.

“Waarom zou je een foto van iemands rug kopen?” Het gaat om zijn jasje!

Dag 39: 07-10-2018

Omdat we gisteren natuurlijk geen zin hadden om eindeloos rond te lopen door de regen, konden we vandaag mooi het loopgedeelte doen. Op onze weg langs de teleurstellende Big Ben kwamen wij langs een protest gelopen met heel veel EU vlaggen en honden. Zelfs een enkeling met een hond die een EU vlag als pakje droeg. Vrij bizar allemaal. Nadat Eline niet meer bij kwam van een kakkende EU hond zijn we naar het optrekje van The Queen gegaan. Er lopen 3 mensen naar de poort van de bewaking toe en roepen iemand. Terwijl ik me bedacht wie deze bekende mensen zouden kunnen zijn liepen ze het terrein van Buckingham Palace op. Aan hun kleding te zien waren ze niet super bekend, en na lang kijken bleken het gewoon 3 hele ‘grote’ Italiaanse toeristen te zijn. Jammer. Tijdens een wandeling door Hyde Park zien wij eekhoorn na eekhoorn. En overal ganzen, duiven en eenden. Laagvliegende duiven is een serieus probleem hier in London, vind ik dan. Nadat we flink wat eekhoorntjes hebben gezien vervolgden wij onze route naar de Tower Bridge. Nadat we erover heen hebben gelopen en van een afstandje naar hebben gekeken gingen wij weer terug naar huis. Maar 1 ding zat nog niet helemaal lekker. Eline wilde namelijk graag in een dubbeldekker bus zitten. En dan niet onderin, zoals wij 2 haltes naar de metro moesten. Maar een flink stuk bovenin. Super leuk. Maar dan moet ik wel goed in de gaten houden waar we uit moeten stappen. Het was al donker en na een tijdje was ik even de weg kwijt. Dus na wat twijfelen zijn we toch maar snel uitgestapt. Via mijn bus app zag ik dat de bus pas over 18 minuten zou komen. En dat is natuurlijk heel erg lang. Zeker als je in het donker, kou en regen moet staan. Daarom besloten wij om te gaan lopen naar de volgende halte. Maar wat belangrijk om te weten in dit verhaal is dat de Engelse niet echt van lopen houden. Wat goed uitkwam voor ons, omdat hierdoor om de 150 meter wel een bushalte was. Na een stukje te hebben gelopen kwamen we weer in de buurt van een stuk waar ik de weg wel kende. Gelukkig maar.

A squirrel is just a rat with a better suit

Dag 40: 08-10-2018

Omdat Eline vandaag weer terug zou vliegen naar het prachtige Eindhoven bleven we in de buurt van mijn kamer. Na een stevig ontbijt en wat tv kijken verder gingen we even wandelen. Dichtbij is een klein parkje met wat water. En wat zit er vaak bij water? Juist. Ganzen. Zonder onverwachte bewegingen te maken gingen we zitten op een bankje. Maar de ganzen kregen snel door dat wij er ook waren. We hadden onze mini zakjes met Pom-bär chips nog niet open of er kwamen 2 ganzen op ons af. Ze liepen rustig en staarden ons flink aan. Uit paniek vluchtte wij via een pad langs het meer weg. We liepen voorzichtig door het stukje bos heen en kwamen aan de andere kant van het meertje uit. En wie stonden ons daar weer op te wachten? De boze ganzen, nare pestkoppen. Bij leeuwen schijnt het te werken als je jezelf groot maakt. Dus ik ging op mijn tenen staan en gooide mijn armen hoog de lucht in. En toen bedacht ik me iets. Ganzen zijn geen leeuwen. En waarschijnlijk dachten zij dat ook. We moesten nog een keer een rondje om het meertje om in veiligheid de uitgang te halen, dachten we. Want ook hier stonden de gekken ons weer aan te staren. Als een echte man ging ik voorop en was ik klaar om mijn rugzak tegen de ganzen aan te gooien. Totdat ze ineens naar ons toe kwamen rennen. Toen was ik weer even een klein jongetje van 18 dat gigantisch bang is voor zo’n beetje alles met vleugels. Uiteindelijk konden we dan toch veilig ontsnappen, omdat er een debiel met brood de ganzen stond te voeren. Maar ja, ieder z’n ding. Na een treinreis die voorbij leek te gaan in 10 minuten, kwam dit leuke weekend tot een einde. Gelukkig hebben we vanochtend meteen geboekt voor een 2e keer. Dus ik heb niks te klagen met al het lieve bezoek dat ik heb gehad en nog ga krijgen.

Ik rende mij helemaal ongans

Dag 41: 09-10-2018

Vanochtend was een typische maandag, maar dan verkleed als dinsdag. Mijn douche was koud, het brood was taai en de honing was op. Toen ik rennend bij de bushalte aankwam was ik net op tijd voor mijn bus! Helaas dacht de buschauffeur daar iets anders over. Hij negeerde mijn uitgestoken hand en reed vrolijk door. Dat wordt dus wachten op de volgende bus. Gelukkig is het rustig op de weg. Ik hoefde er maar over te denken en ineens was het een grote chaos. De bus die ik moest hebben kwam steeds later en later. Te laat komen zou ik zeker, nu was het alleen de vroeg hoe erg te laat ik zou zijn. Totdat mijn typische maandag-dinsdag ineens kantelde. Voor mijn neus stopte een auto en deed de raampjes naar beneden. Het was de verzorgster van een jongetje uit mijn klas. Ze herkende me en vroeg of ik mee wilde rijden. Samen met een andere collega ben ik in de auto gesprongen. Na een enorm snelle rit waren we op school. Daar stond bij een leuke dag te wachten. We gingen namelijk rolstoeldansen. Dit fenomeen kende ik al van mijn lieve moeder, die het hier ook wel eens over heeft gehad. Het was fantastisch. De kinderen hadden allemaal een gigantische lach op hun gezicht. En ook wij volwassenen hadden de grootste lol. Goede muziek werd afgewisseld met dramatische muziek, maar ook dat hoort erbij. Na dit feestje moesten we weer over naar de orde van de dag. Voetbal! Mijn begeleidster heeft namelijk seizoenskaarten bij Arsenal. Niet mijn favoriete Londonse club. Maar ze gaat kijken of ze een binnenkort een extra kaartje kan regelen, zodat ik mee kan. En dat is natuurlijk super! Na ongeveer 27 keer te hebben herhaald dat ik voor PSV EINDHOVEN ben, snapte ze het dan eindelijk. ‘Is alles in Nederland moeilijk uit te spreken?’ Hagelslag, Enschede en fotolijstje zijn dan natuurlijk niet de beste volgorde. Maar wel heel grappig om te laten proberen.

Why do they call it Rush Hour when nothing moves

Dag 42: 10-10-2018

Mijn wekker stond deze ochtend iets eerder dan normaal. Op deze ochtend was er namelijk een vergadering van de deelraad op mijn opleiding. Daar kan ik natuurlijk fysiek niet echt bij zijn. Dus dan maar via de laptop. Via skype was ik op bijna eng formaat te zien op het bord van de vergaderruimte. ‘Ik ben waarschijnlijk het enige lid van de deelraad zonder broek aan op dit moment’. Dat ik daar harder om moest lachen dan de andere leden was te verwachten. In de deelraad zit er over het algemeen niet super veel humor. Dat bleek wel toen ze zelfs niet om mijn ‘American Skyper’ grapje konden lachen. Heel jammer. En daar was ik dan een uur eerder voor opgestaan. Gelukkig werd er op mijn stage wel weer flink om mij gelachen. Ik moest weer samen gaan lopen met een jongeman over het schoolplein. Hij wilde graag Disney liedjes van me horen. Maar de teksten in het Engels ken ik niet. En als ik alles zou vertalen naar het Nederlands, klonk het ook voor geen meter. If you can learn from bears… Tsja. Dus dan maar in het mooie Nederlands. Na een aantal liedjes had de lieve jongeman het ook wel gehad. Hij gaf aan dat hij liever naar binnen wilde dan nog langer te luisteren naar mijn gezang. Wat ik ook wel snap. Mijn vocale kunsten zijn natuurlijk in de verste verte niet zo goed als die van de echte muzikale helden. John de Bever, Django Wagner en Renee Schuurmans. Niet schrikken, daarmee wilde ik mezelf mee gaan vergelijken. Om even te laten zien hoe dramatisch het met me gesteld is.

This is London calling