Week 5: Michael Jackson + James Bond.

Dag 29: 27-09-2018

Deze vroege morgen regende het vrij hard. Dus terwijl ik stond te wachten op mijn bus 34 werd ook mijn bril volledig nat. En daar was ‘ie, bus 34. Eerder dan normaal, maar ik stapte maar gewoon in. Toen de stem de eindbestemming omroep kwam ik erachter dat dit de verkeerde bus 34 was. Gelukkig realiseerde ik het me net op tijd, waardoor ik een halte erna meteen uit kon stappen. Na eventjes wachten kon ik vanaf die halte dan toch nog naar school. Volledig doorweekt kreeg ik de opdracht om de leiding te nemen over het massage verhaal. I ain’t gonna paint no more. Een verhaal waarbij een klein Amerikaans jongetje alles verft wat hij voor zich ziet. Aan het einde van het hele verhaal was het de bedoeling dat wij de voeten van de kinderen zouden verven. En als ik ergens niet zo’n fan van ben zijn het voeten. Gelukkig waren er meer begeleiders dan kinderen. Het was dus mijn taak om het een en ander alvast op te ruimen. Godzijdank. Bij het openen van de deur naar mijn prachtige huis lag er post op de deurmat. Aan: Mr. Jorre van Genderen, zonder afzender. Ik mag de brief pas op 1 Oktober openmaken. Na een kleine rondvraag weet nog niemand van wie de post is. Gelukkig ben ik een ontzettend ongeduldig en nieuwsgierig persoon, dus dit soort verassingen passen perfect bij mij!

Aw, what the heck! Gonna paint my neck. (Uit het boek)

Dag 30: 28-09-2018

Na een vieze dag vol regen was deze ochtend heel mooi. De zon scheen door mijn iets te dunne gordijnen heen, waardoor ik langzaamaan wakker werd. Omdat ik de avond ervoor vergeten was om een nieuw brood uit de diepvries te halen zat ik in de ochtend met bevroren brood. Gelukkig kan ik het wel als toast eten, maar toast meenemen voor op school gaat natuurlijk niet. Dus nam ik wat ponden mee om uit te geven aan een lekkere lunch van de Tesco, mijn vaste supermarkt. In de klas kreeg ik een bak met een soort nepsneeuw voor mijn neus. Of ik met de bak even met de kinderen wilde spelen. Het spul wat erin zat voelde heel fijn, maar stonk enorm en was heel chemisch. Het eerste kind probeerde het in zijn mond te stoppen, dus daar ben ik snel weggegaan. Het 2e kind begon meteen te kokhalzen (Net als ik) bij de geur van de bak. Toen besloot de vaste leerkracht ook even te ruiken en hebben we besloten de hele bak inclusief andere verpakkingen weg te gooien. Zelfs als ik erover schrijf krijg ik de geur weer in mijn neus, en dat is geen pretje. Mijn pauze heb ik vandaag weer doorgebracht op mijn vaste bankje in de zon. Samen met mijn stokbroodje met kip en mayonaise heb ik genoten van mijn 30 minuten in de buitenlucht. Toen de bus naar huis weer aan kwam rijden wilde ik instappen en inchecken met mijn pinpas. Normaal gaat het lichtje dan op groen, maar dit keer werd het kleine lampje rood. Dat betekend dat ik niet mee mag rijden. En het contante geld had ik eerder vandaag uitgegeven aan een stokbroodje… Gelukkig was er een vreemde man die mijn busrit naar huis wilde betalen. En daar ben ik hem zeer dankbaar voor.

The best thing to do with a bad smell is to get rid of it

Dag 31: 29-09-2018

Deze zaterdag ben ik heel de dag thuis gebleven en heb ik mijn kamer een beetje opgeruimd. Het was een magische middag. Naast mijn bed had ik een waterfles van 2 liter staan zodat ik dagelijks genoeg drink. Altijd handig, omdat ik hier geen ouders heb die daar op blijven hameren. De dop had ik een minuut voor het incident nog goed aangedraaid. Tijdens mijn wekelijkse Fifa wedstrijden op mijn Playstation wilde ik in de rust even op adem komen en wat water drinken. Terwijl mijn hand naar de fles reikt, besluit de fles uit zichzelf een stap opzij te zetten. Met als gevolg dat ik de fles compleet mis en door de enthousiaste zwaai met mijn arm val ik uit bed. Op de gevulde waterfles. En op dat moment besloot de dop dat hij niet meer met de fles wilde zijn. Waardoor zowel ik als mijn Playstation en mijn laptop onder het water kwamen te zitten. Want dat heb ik blijkbaar nog niet genoeg hier. Water.

Stay hydrated

Dag 32: 30-09-2018

Op deze vroege zondagochtend was ik nog niet wakker en mijn vader was alweer in het land. Als een Sinterklaas kwam hij aan mijn deur met veel cadeaus en kaarten. Helaas mocht ik alles pas morgen open maken. Er zaten wel stroopwafels en oreo’s bij. Helaas heeft niet iedereen de ochtend gehaald. Na even bij te hebben gekletst kon mijn vader ongeveer 3 deuren verder inchecken bij de pub. Omdat we twee weken geleden al grote delen van London hadden gezien, hadden we dit keer besloten om gewoon wat rond te gaan lopen. Tijdens onze wandeling kwamen wij terecht op Covent Garden waar een fantastische sfeer hing. Vanuit daar zijn we richting onze lunch gelopen. Na een heerlijke peper steak was het tijd voor mijn verjaardagscadeau. Michael Jackson: Thriller. Een musical waarin de beste muziek van The King of Pop voorbij komt. We zaten op het balkon en konden vanaf bovenaf alles heel goed zien. Helaas heb ik geen foto’s of filmpjes mogen maken tijdens de show zelf. Onderaan deze dag staat een link naar een video van een Live show eerder dit jaar!  De show was spectaculair, fantastisch en perfect uitgevoerd! Heel de show heb ik met open mond zitten kijken naar hoe goed alles werd gezongen en nagedaan. Natuurlijk is het moeilijk om iemand met zo’n stemgeluid na te doen, maar dat is ze heel goed gelukt. Na een kort rondje door China town hebben wij de dag afgesloten in de pub.

https://www.youtube.com/watch?v=O0rebABe29E

I'm gonna make a change -Michael Jackson (Man in the mirror)

Dag 33: 01-10-2018

Ik was al vroeg wakker op deze mooie eerste dag van Oktober. Alle meegenomen kaarten en cadeaus kon ik nu eindelijk openmaken. 3 kaarten, van de oma’s en van mijn lieve gezin. En natuurlijk die ene kaart die hier al een week ligt te wachten. Nadat ze een week lang ontkend heeft dat de kaart van haar was weet ik het nu eindelijk. Mijn lieve vriendin, Eline, heeft mij een kaart gestuurd met een prachtige walvis. Samen met mijn vader had ik de avond ervoor afgesproken om samen te gaan ontbijten bij de pub. Een echt English Breakfast. Een heerlijk eitje, witte bonen in tomatensaus, bacon en een worstje. Ook lag er een stukje bloedworst en nog een worstje waarvan ik niet zeker wist of ik dat wel wilde eten. Voor de zekerheid heb ik dat maar even laten liggen. Na een stevig ontbijt gingen wij naar het London film museum, met een speciale tentoonstelling over de échte Engelsman, James Bond. Wederom heb ik mij verbaasd over de eerdere films. Voor zijn tijd waren ze vast ontzettend modern, maar ik zie toch liever de nieuwe versies. De hele ruimte stond vol met allerlei voertuigen uit de Bond films. Vol met kogelgaten en kapotte deuren, net als in de films. Even later liepen we binnen bij het London Transport museum, ook heel interessant. Ze vroegen om mijn naam. Maar dat blijft nog steeds lastig. Volgens het kaartje ga ik door het leven als Johan van Genderen. Daar kan ik op zich wel mee leven. Hierna heb ik mijn vader weer afgezet op het treinstation. Na 2 fantastische dagen kwam ook dit weekend weer ten einde.

My name is Bond, James Bond

Dag 34: 02-10-2018

Na weer een busrit door de drukke ochtendspits van London kwam ik aan op mijn stage. Vandaag had ik wederom gekozen voor mijn spierwitte eendentrui. En wat bleek, de kinderen vonden het smerige verhaal van vorige week zo leuk dat we het vandaag weer doen! Mijn dag kon niet meer stuk, we waren nog niet begonnen of de geur in het lokaal was al smerig. Gelukkig werd ik dit keer aan een ander kind gekoppeld en zat ik ver van alle andere kinderen. Ditmaal heeft mijn witte trui het netjes overleefd. Even leek het fout te gaan toen ik een bakje met jelly liet vallen, maar het rode spul besloot rechtstreeks op de vloer te kletteren. Na school ben ik nog maar even langs de sportschool gegaan om al die stroopwafels er af te rennen. Toen ik weer thuis was, was ik vergeten boodschappen te doen. In mijn koelkast stond een pak melk dat over de datum was en lag een ui. Waar deze ui precies vandaan komt is voor mij een mysterie, maar wie weet komt hij nog ooit van pas. Een snel rondje door de supermarkt verder had ik alles wat ik nodig had om te gaan koken. Wortels, aardappelen en vissticks. Tijdens het koken kwam er iemand uit mijn huis langsgelopen. Ondanks dat mijn vissticks uit elkaar vielen en mijn aardappeltjes scheef gesneden en niet geschild waren gaf hij mij een compliment. Wow that looks really nice! You can cook for me if you want to? Uh.. Het leek me slim om dat maar even niet te doen, voordat ik straks vaste kok ben in het huis.

My cooking is so good, even the smoke alarm cheers me on!

Dag 35: 03-10-2018

Er heerst van alles deze week binnen de school. Vooral buikpijn en verkoudheid zorgt ervoor dat de klassen vrij leeg zijn. En omdat de meeste klassen maar rond de 7 kinderen hebben, valt het best wel op als er 3 kinderen niet zijn. Dat was ook bij ons het geval. 1 kind zou sowieso niet aanwezig zijn en we hadden ook nog 3 zieken. Normaal zijn we met 6 begeleiders en 7 kinderen. Nu waren het 6 begeleiders en 3 kinderen. Dus werden we verdeeld over verschillende andere groepen. Ik mocht blijven in mijn eigen klas. We gingen een middag wandelend naar de supermarkt. Na een lange wandeling door de frisse buitenlucht kwamen we aan bij de Tesco. Het is een kleine winkel met veel assortiment. Een probleem is dus wel dat de winkel klein is. Omdat de kinderen in rolstoelen zitten en de gangpaden ontzettend smal waren blokkeerden we eigenlijk elk gangpad waar we doorheen liepen. Gelukkig hebben de Engelsen daar meer dan genoeg voor respect voor. Niet dus. Gezucht, gepuf en geklaag was alles wat we hoorden. Het is maar goed dat mijn stagebegeleidster genoeg zelfvertrouwen heeft om die mensen in Proper English te vertellen dat hun commentaar niet veel met ons doet. Een half uur later waren we klaar en ingepakt om terug te lopen naar de school. We moesten een drukke weg oversteken. En ook de automobilisten hielden niet veel rekening met ons. Na ongeveer 5 minuten ging er een voorbijganger midden op de weg staan om ons door te laten. Ontzettend aardig natuurlijk. Wel werd deze man nog even nageroepen door de jongeman die hierdoor nog geen 25 seconden moest wachten. Dat is dan weer jammer.

Life is too short to wait for 25 seconds